σφεῖς

English (LSJ)

A FORMS: nom. σφεῖς Hdt.7.168, Th.5.46,65, X.An. 7.5.9, HG5.2.8, Pl.R. 487c:—the uncontr, form σφέες is never found, cf. A.D.Pron.93.1, though recognized by Greg.Cor.p.479 S.:—the obl. cases only are used by Hom.
2 Gen. σφέων, in Hom. a monosyll., and sometimes enclitic, Il.18.311, Od.3.134; poet. σφείων only in Il., and always in phrase ὦσαν ἀπὸ σφείων, 4.535, 5.626, 13.148; σφέων also in Hdt.2.4, 4.35, al.; Att. σφῶν IG12.39.67, al., Th.1.120, al., Antipho 6.23, etc., also in Hom. in the phrase σφῶν αὐτῶν, Il.12.155, 19.302.
3 Dat. σφίσι (ν) or σφισι (ν) 4.2, 17.453, 22.288,474, A. Pr.481, Hdt.1.4, al., Th.1.19, al., X.HG1.7.5, etc.; more freq. in the forms σφι, σφιν, Il.2.612,614, al., A.Pr.254, al., Hdt.1.31, al. (not in Att. Prose); in Trag. never σφι; sometimes elided σφ', Il.3.300, 8.4, etc.; σφιν also in Dor. Prose, SIG56.48 (Argos, v B.C.), IG22.1126.25 (Delph. Amphict., iv B.C.), Schwyzer 92.5 (Argos, iii B.C.), Anon. in PSI9.1091.21:—σφίσι (ν) is not enclitic acc. to A.D.Pron.98.12, sometimes enclitic acc. to Hdn.Gr.2.42 (who says elsewhere (2.57) that pronouns beginning with σφ- are always enclitic); σφι (ν) is enclitic, exc. at the beginning of a phrase, as σφὶν δ' αὐτοῖς Hes.Fr.49 (cited by A.D.Pron.98.11).
4 Acc., Ep. and Ion. σφέᾰς (enclit. σφεας) Hom. (v. infr.), Archil.27.2, Hdt.1.4,5, al.; freq. to be pronounced as one long syllable, as in οὐ μέν σφεας ἔτ' ἔολπα Od.8.315, cf. 480, 13.213,276; but also as a disyll., Il.12.43, Od.12.225, al.; σφᾰς enclit. in Il.5.567, Parm.1.12, Theoc.21.16, not enclit. in Opp.C.1.471, H.2.231; Att. σφᾶς IG12.101.3, Th.1.24, E.Med. 1378, Or.1127, etc.; enclit. [[σφας [ᾱ]], cf. S.Ant.128 (anap.)] S.OT1470,1508, OC486; also σφε Il.19.265, Simon.99, Pi.P.5.86, A.Th.630 (lyr.), 788 (lyr.), 864 (anap.), S.OT1505, OC605, 1669, E.Med. 394, etc.; never in Com. (for Ar.Eq.1020 is a burlesque oracle), nor in Att. Prose; once in Hdt. (7.170, sed leg. σφέας): neut. σφεα (v. infr. III).
II Rare dialectic forms:—Lacon. dat. φιν, EM702.41; used also by Emp.22.3, Call.Dian.125,213, Fr.183, Nic.Th.725: Aeol. dat. and acc. ἄσφι, ἄσφε, Sapph.43, Alc.73: Syrac. dat. and acc. ψιν, ψε, Sophr.93,94, Theoc.4.3; ψε and ψεαυτόνς also Cretan, Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.7.106, Riv.Fil.58(1930).473; Cret. dat. ψιναυτοῖς Riv.Ist.Arch.2.19: Arc. dat. σφεις IG5(2).6.10, 18 (Tegea).—For the dual v. σφωέ: like other pl. forms σφε can be used with reference to two persons, Il.11.111, Od.8.271, 21.192, 206; so σφεας, Il.11.128.
III Gender:—in Hom. this Pron. has no neut.; in Od.9.70, 10.355, it refers to things, denoted by feminine nouns: but in Ion. Prose occurs the neut. pl. σφεα, Hdt.1.46,89, 2.119, 3.53 (σφε codd.), 7.50, Abyd.9; σφε is acc. pl. neut. in Theoc.15.80.
B MEANINGS:
I they, them, pl. of οὗ B.I, ἐκ γάρ σφεων φρένας εἵλετο Παλλὰς Ἀθήνη Il.18.311; τῶ σφεων πολέες κακὸν οἶτον ἐπέσπον Od.3.134; μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐῳνοχόει Il.4.2; οὔ σφι θαλάσσια ἔργα μεμήλει 2.614; ἐγώ σφισιν ἔδειξα κράσεις ἠπίων ἀκεσμάτων A.Pr.481, cf. 443,457, S.OT1470, al., E.Med. 1378; this use is not found in Prose, exc. in dialects, SIG56.48 (Argos, v B.C.), IG22.1126.25 (Delph. Amphict., iv B.C.), Hdt.1.3, 2.15, al.
b παρὰ δέ σφιν ἑκάστῳ δίζυγες ἵπποι ἑστᾶσι = beside each each man was his yoke of horses, Il.5.195.
2 reflexively, as pl. of οὗ B. 11.1, ὦσαν ἀπὸ σφείων 4.535, al.; αἵ ἑ μετὰ σφίσιν εἶχον 22.474, cf. Th.2.76; later with the same restriction as for οὗ B. 11.1, e.g. φράζοντες ὡς οὔ σφι περιοπτέη ἐστὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπολλυμένη· ἢν γὰρ σφαλῇ, σφεῖς γε οὐδὲν ἄλλο ἢ δουλεύσουσι τῇ πρώτῃ τῶν ἡμερέων Hdt.7.168, cf. Th.5.46,65, X.An.7.5.9, HG5.2.8, Pl.R. 487c.
3 oblique cases in combination with αὐτῶν, αὐτούς, etc., forming a reflex. Pron. used without the foreg. restriction, ἐντὸς δὲ πυκάζοιεν σφέας αὐτούς Od.12.225; σφῶν δ' αὐτῶν κήδε' ἑκάστη Il.19.302, cf. 12.155; σφᾶς δ' αὐτάς Hes.Th.34; Κερκυραῖοι σφῶν αὐτῶν τοὺς ἐχθροὺς δοκοῦντας εἶναι ἐφόνευον Th.3.81, cf. 1.139, al.; it sometimes = ἀλλήλους (-ων), ἀλλήλοις κοτέοντες ἐπὶ σφέας ὁρμήσωσι Hes.Sc.403; ποθεινοτέρως σφῶν αὐτῶν ἔχειν X.Lac.1.5; σφᾶς (σφὰς cod. L) αὐτοὺς.. ἐπέφραδον informed one another, A.R.2.959; but σφᾶς ἑωυτάς is prob. f.l. in Hp.Epid.2.1.3: cf. Thom.Mag.p.329 R.
II as sg., = him, her, in the dat. and acc. forms σφι, σφιν, σφε; σφιν is so used in h.Pan.19, h.Hom.30.9, A.Pers.759, S.OC1490 (in Od.15.524 σφιν refers to all the suitors, and in Hes.Sc.113 to Ares and Cycnus); σφι in Lyc.1242; σφε = him, her, in Pi.I.6(5).74, A.Pr.9, Th.469, al., S.OT761, Ant.44, Ph.200 (anap.), al., E.Alc.107 (lyr.), 149,200, Med.33, al.; = it (of a masc. noun) in S.OC40: f.l. for σφεα in Hdt.3.52,53, and for σφεας Id.1.71, al.
III once as 2 pers. pl. reflex., ἠνώγει δέ μ' ἰόντα.. πυθέσθαι ἠὲ.. ἦ.. φύξιν βουλεύοιτε μετὰ σφίσιν Il.10.398 (reported from φύξιν βουλεύουσι μετὰ σφίσιν ib.311); σφέας for ὑμᾶς in Hdt.3.71 (but with v.l. σφεα).
IV later as 1 pers. pl. (cf. σφέτερος, σφωΐτερος, ἑός), ἧμιν ἐνὶ σφίσι A.R.2.1278; σφᾶς = ἡμᾶς, Men.Prot.p.119 D.; censured by Luc.Sol.8,9.

French (Bailly abrégé)

v. σφε-.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

σφεῖς pron. pers. van de 3 plur., gen. σφῶν, zonder contr. σφέων, encl. σφεων, ook σφείων; dat. σφίσι, encl. σφισι, vaker σφι, σφιν, met elis. σφ’, Aeol. ἄσφι Sapph. 149, Lac. φιν Emp. B 22.3; acc. σφᾶς, encl. σφας, zonder contr. σφέας, encl. σφεας, ook σφε als anafor. pron. hen, hun, n. ze, die dingen:; καί σφεας … προσηύδα en hij sprak tot hen Il. 4.284; ὄρεα... ὑψηλὰ ἀποτάμνει ἄβατα καὶ οὐδείς σφεα ὑπερβαίνει hoge, ontoegankelijke bergen sluiten dat af en niemand komt erover heen Hdt. 4.25.1; λήψῃ δ’ ἴσως σφας, ἢν σὺ μὴ ληφθῇς πάρος je zult ze misschien te pakken krijgen, tenzij jij eerder wordt gepakt Eur. Ba. 960; ook sing. hem, haar. nom. σφεῖς benadrukt identiteit, vaak contrastief zij(zelf):. ἐκείνων ὧν σφεῖς ἑώρων... αἴτιος de oorzaak van de dingen die zij zagen Plat. Resp. 516c; ἐπειδὴ ἐκεῖνοί τε ἀπέκρυψαν καὶ σφεῖς ἡσύχαζον toen zij (de vijanden) uit het gezicht waren verdwenen en zij zelf stil bleven staan Thuc. 5.65.6. in de verbogen naamvallen reflexief zich(zelf):; ὑφεῖλκον αὖθις παρὰ σφᾶς τὸν χοῦν zij haalden opnieuw de aarde naar zich toe Thuc. 2.76.2; vaak met een vorm van αὐτός:; ἀμυνόμενοι σφῶν τ’ αὐτῶν καὶ κλισιάων om zichzelf en hun tenten te verdedigen Il. 12.155; οἱ μέν... ἔρριψαν ἐς τὸ ἔξω σφᾶς αὐτούς sommigen wierpen zich naar beneden Thuc. 2.4.4; ὡρμημένων... τῶν ἐν Σάμῳ Ἀθηναίων πλεῖν ἐπὶ σφᾶς αὐτούς toen de Atheners op Samos zich opmaakten om uit te varen tegen hun eigen mensen (lett. tegen zichzelf) Thuc. 8.86.4; spec. in een afhankelijke constructie (zgn. ‘indirect-reflexief’ gebruik). ἐδεήθησαν τῶν Μεγαρέων... σφᾶς ξυμπροπέμψαι zij (de Corinthiërs) vroegen de Megariërs om hen (de Corinthiërs) mee uitgeleide te doen Thuc. 1.27.2.

German (Pape)

σφέα, äol. auch σφές, pronom. person. der dritten Person, sie; Hom. hat den gen. σφέων, der einsilbig zu sprechen und auch enklitisch gebraucht ist, ἐκ γάρ σφεων φρένας εἵλετο Παλλὰς Ἀθήνη, Il. 18.311, und öfter; die zusammengezogene Form findet sich in der Vrbdg σφῶν αὐτῶν, 12.155, 19.302; σφείων 4.535, 5.626, 13.148, 688, in der Vrbdg ὦσαν ἀπὸ σφείων; sonst gew. σφῶν, Tragg. und in Prosa; – dat. σφίσι, auch enkl., Hom. und Folgde; dafür ion. und poet. σφί und σφίν, Hom. oft; Aesch. Prom. 252, Spt. 909 und öfter, und a. Tragg., immer entl.; nur Her. 7.149 orthotoniert; das ι wird auch elidiert, αὐτὸς δέ σφ' ἀγόρευε, Il. 8.4, vgl. 14.304, öfter; äol. und dor. auch φιν und ψιν; – accus. σφέας, einsilbig zu lesen 2.96 und öfter, bes. überall, wo es entl. ist, μάλα γάρ σφεας ὦκ' ἐλέλιξεν, 17.278, und ἐπεί σφεας ὕπνος ἀνῆκεν, Od. 24.440; selten eine kurze Silbe bildend und dann σφας zu schreiben, Il. 5.567 μέγα δέ σφας ἀποσφήλειε πόνοιο, wie Parmenid. 12; aber orthotoniert ist es auch bei Hom. zweisilbig, σφέας αὐτούς, Il. 12.43, 86, Od. 12.225; καὶ σφέας ὠΐσθην τοὺς ἔμμεναι, 16.475, vgl. 23.66; dah. scheint 8.480, 13.276 die einsilbig zu lesende enklitische Form vorzuziehen; σφείας steht Od. 13.213 (sollte σφεῖας akzentuiert sein); äol. und dor. auch ψέ. – Sehr selten ist der Gebrauch von σφιν für οἱ als dat. sing., H.h. 18.19, 30.9, Aesch. Pers. 756, Soph. O.C. 1490, vgl. Reisig enarr. p. 181, Lobeck Soph. Aj. 801; Od. 15.523 wird richtiger auf alle Freier bezogen, wie Hes. Sc. 113 auf Ares und Kyknos. Vgl. noch Buttmann Lexil. I p. 60, wo ἐμίν, τίν, ἴν als Analogieen dafür angeführt werden. – Σφε s. oben besonders. – Eigentümlich ist der Gebrauch für die zweite Person, βουλεύοιτε μετὰ σφίσιν statt μεθ' ὑμῖν, Il. 10.398, wo aber Bekker βουλεύουσιν liest; vgl. noch Hes. O. 56 und Ap.Rh. 2.1277; in späterer Prosa für die erste Person, vgl. Luc. Soloec. 8 und s. Wolf prol. p. CCXLVII. Vgl. σφέτερος und ἑός.

Russian (Dvoretsky)

σφεῖς: (= αὐτοί, αὐταί) m и f σφέα τι pl. (gen. σφῶν - ион. σφέων, эп. σφείων; dat. σφίσι - эп.-ион.-поэт. σφίν, σφί; acc. σφᾶς - эп.-ион. σφέας и σφέ) личн. и возвр. местоим.
1 они Hom. etc.;
2 редко вы Hom.

English (Autenrieth)

(root σϝε, cf. sui), gen. σφέων, σφείων, σφῶν (αὐτῶν), dat. σφίσι(ν), σφ(ίν), acc. σφέας, σφάς, σφ(έ): personal and reflexive pron. of 3d pers., them(selves). σφέ and σφί are always enclitic, σφῶν and σφείων never. σφί is probably never reflexive. Rarely of things, Od. 9.70, Od. 10.355.

Greek Monolingual

Α
(προσ. αντων. γ' προσ. αρσ. και θηλ. πληθ.) Ι. ΚΛΙΣΗ: 1. γεν. αττ. τ. σφῶν, επικ. και ιων. τ. σφέων, ποιητ. τ. σφείων
2. δοτ. σφίσι(ν) και σφισι(ν) και σφι(ν), και σφίν, σπαν. λακων. τ. φιν, αιολ. τ. ἄσφι, συρακ. τ. ψιν, αρκαδ. τ. σφεῖς
3. (αιτ.) σφᾱς και σφας, επικ. και ιων. τ. σφέας και εγκλιτ. σφεας, κατ' αποκοπή σφε, αιολ. τ. ἄσφε, συρακ. τ. ψε. Σπαν. δοτ. εν. σφι(ν). Στην ιων. πεζογραφία απαντά και ουδ. εν. σφέα, και πληθ. σφε
II. ΣΗΜΑΣΙΑ: 1. (αντί της οριστ. αντων.) αυτοί, αυτές («ἐκ γὰρ σφέων φρένας εἵλετο Παλλὰς Ἀθήνη», Ομ. Ιλ.)
2. (σπαν. αντί της αυτοπαθούς αντων.) ἑαυτών, αὑτῶν
3. σε συνδυασμό με τις πλάγιες πτώσεις της δεικτ. αντων. αὐτῶν, αὐτούς κ.λπ. σχηματίζει τις πλάγιες πτώσεις του πληθ. της αυτοπαθούς αντωνυμίας («Κερκυραῖοι σφῶν αὐτῶν τοὺς εχθρούς δοκοῦντας εἶναι ἐφόνευον», Θουκ.)
4. (σπαν. αντί της αλληλοπαθούς αντων.) ἀλλήλων («ποθεινοτέρως σφῶν αὐτῶν ἔχειν», Ξεν.)
5. (σπαν. στον εν.) αυτός, αυτή, αυτό («ἀνθ' ὧν ἔπασχον εὖ, τελεσφόρον χάριν δοῦν αί σφιν», Σοφ.)
6. (αντί της προσωπ. αντων. β' πρόσ.) ὑμεῖς
7. (αντί της προσωπ. αντων.) ἡμεῖς.
[ΕΤΥΜΟΛ. Η προσωπική αντωνυμία του γ' προσώπου οὗ, οἵ, ἕ ανάγεται σε ΙΕ ρίζα swe- / sewe- (βλ. λ. οὗ, οἵ, ἕ). Το θέμα, ωστόσο, του πληθ. παρουσιάζει δυσκολίες. Είναι πιθανό ότι όλη η κλίση του πληθ. βασίστηκε στη δοτική σφι(ν), που σχηματίστηκε από τη μηδενισμένη βαθμίδα της ρίζας s-και την κατάλ. της οργανικής πτώσης (πρβλ. ναῦφι). Η μαρτυρία του αρκαδικού τ. δοτ. σφεῖς (πρβλ. και μυκην. pei) με τελικό σίγμα αναλογικά προς την β' κλίση (-οις/-οισι) οδηγεί στο να υποθέσει κανείς την ύπαρξη αμάρτυρου τ. δοτ. σ-φει, παράλληλου του σφι, που θα αντιστοιχούσε καλύτερα στο παλαιό λατ. sibei, από το οποίο προήλθε το sibi. Στη διάλεκτο τών Συρακουσών υπάρχει τ. δοτ. ψιν, ενώ το λεσβ. ἄσφι είναι δυσερμήνευτο. Ο τ. της δοτ. σφι(ν) αντικαταστάθηκε γρήγορα από τον τ. σφίσι(ν), που σχηματίστηκε με την κατάλ. -σι της γ' κλίσης τών ονομάτων. Όλη η κλίση λοιπόν του πληθ. της προσ. αντων. του γ' προσώπου βασίστηκε σε θ. σφ- και ο παραλληλισμός μεταξύ τών σφι και ἄμμι του α' προσώπου οδήγησε κατά το πρότυπο του ἄμμε στον σχηματισμό αιτιατικής σφε, ενώ η διάλεκτος τών Συρακουσών έχει ψε και η λεσβ. ἄσφε. Σχηματίστηκαν επίσης οι τ. σφέας/σφᾶς, κατά τα ἡμέας/ἡμᾶς. Στη γενική απαντούν οι ομηρικοί τ. σφείων/σφέων και σφων, που χρησιμοποιείται στην αττ. διάλεκτο. Η ονομ. σφεις (πρβλ. ἡμεῖς) είναι μάλλον ο λιγότερο αρχαϊκός τ. Στην ιων. διάλεκτο σχηματίστηκε και ονομ.-αιτ. ουδ. σφεα, τ. σπάνιος και μτγν. γιατί η αντων. σφείς χρησιμοποιούνταν για να δηλώσει πρόσωπο. Ο Όμηρος, τέλος, παρέχει και δυϊκό αριθμό σφωε/σφωϊν, πάντοτε εγκλιτικό. Ο τ. της οριστικής αντωνυμίας αὐτός αντικατέστησε τελικά το θ. swe- της προσ. αντωνυμίας του γ' προσώπου. Από το θ. του πληθ. σφε- σχηματίστηκαν και οι κτητικές επιθετικές αντωνυμίες σφεός/σφός «δικός τους» (πρβλ. ἐμός, σός) και σφέ-τερος (με κατάλ. -τερος, πρβλ. ἡμέτερος, ἕτερος), που χρησιμοποιήθηκε και στην αττ. διάλεκτο για δήλωση τόσο άμεσης όσο και έμμεσης αυτοπάθειας, συχνά μάλιστα μαζί με το αὐτῶν].

Greek Monotonic

σφεῖς:I. αρσ. και πληθ. της προσ. αντων. γʹ προσ., αυτοί = αὐτοί, σε Ηρόδ., Αττ.· γεν. σφέων, στον Όμηρ. ως μονοσύλλ. με συνίζηση· Επικ. επίσης σφείων· Αττ. σφῶν· δοτ. σφίσι (-ιν), σε Όμηρ., Αισχύλ.· συνηθέστεροι είναι οι τύποι σφι, σφιν (με αποκοπή), σε Όμηρ., Ηρόδ., Αττ.· η χρήση των σφι, σφιν ως δοτ. ενικ. αντί οἱ είναι σπάνια, σε Ομηρ. Ύμν., Αισχύλ., Σοφ.· αιτ. σφέᾱς, κατά κανόνα εγκλιτ., που προφέρεται ως μια μακρά συλλαβή, σε Όμηρ., Ηρόδ.· επίσης σφᾱς και σφείας (ή σφεῖας), σε Ομήρ. Οδ.· σφᾶς (εγκλιτ.) ή σφᾶς, σε Τραγ.· πρβλ. σφε.
II. 1. στον Όμηρ. η αντων. αυτή είναι πάντοτε προσωπική, και ως εκ τούτου δεν υπάρχει ουδ. σε χρήση· στον Ηρόδ. όμως συναντάται η αιτ. πληθ. σφέα.
2. η αντων. αυτή χρησιμοποιείται τόσο αντί της οριστικής ή επαναληπτικής αὐτοί, αυτοί, όσο και αντί της αυτοπαθητικής αὑτῶν κ.λπ., αυτών των ιδίων· στην τελευταία αυτή περίσταση συχνά απαντούν οι επιτετ. τύποι σφῶν αὐτῶν, σφέας αὐτούς, σφᾶς αὐτούς, σε Ησίοδ.· μερικές φορές χρησιμοποιείται αντί ἀλλήλους, στον ίδ.
III. σπανίως αντί πληθ., βʹ προσ. της προσωπικής αντων., μετὰ σφίσιν αντί μεθ' ὑμῖν, σε Ομήρ. Ιλ.· σφέας αντί ὑμᾶς, σε Ηρόδ.

Greek (Liddell-Scott)

σφεῖς: (πιθαν. ἐκ τοῦ σϝεῖς, πρβλ. οὗ)˙ - ἀρσ. καὶ θηλ. πληθ. τῆς προσωπικῆς ἀντωνυμίας τοῦ γ΄ προσώπου, = αὐτοί, Ἡρόδ. 7. 168, Θουκ. 5. 46, Πλάτ., κλπ.˙ - ὁ ἀσυναίρετος τύπος σφέες οὐδαμοῦ εὑρίσκεται, Δινδ. προλεγόμ. εἰς Ἡρόδ. σ. χχ˙ -μόνον δὲ αἱ πλάγιαι πτώσεις εἶναι ἐν χρήσει παρ’ Ὁμήρ. 2) γεν. σφέων, παρ’ Ὁμήρ. ὡς μονοσύλλαβον, ὡς εἰκός, καὶ ἐνίοτε ἐγκλιτικόν, Ἰλ. Σ. 311, Ὀδ. Γ. 134˙ ποιητ. σφείων μόνον ἐν τῇ Ἰλ., καὶ ἀείποτε ἐν τῇ φράσει ὦσαν ἀπὸ σφείων, Δ. 535., Ε. 626, κτλ.˙ Ἀττ. σφῶν, ὡσαύτως παρ’ Ὁμ. ἐν τῇ φράσει σφῶν αὐτῶν, Ἰλ. Μ. 155, Τ. 302. 3) δοτ. σφισι (-ιν), Ρ. 453., Χ. 288˙ σφίσιν Αἰσχύλ. Πρ. 481, Ξεν. Ἑλλ. 1. 7, 5, καὶ συχν. παρὰ μεταγεν. πεζογράφοις˙ συνηθέστερον ἐν τοῖς κατ’ ἀποκοπὴν τύποις σφι, σφιν, Ὅμ., Ἡρόδ., κλπ.˙ παρ’ Ἀττ. ποιηταῖς ἀείποτε σφιν (σφιν ἐκ διορθώσεως τοῦ Elmsl. ἐν Σοφ. Ο. Κ. 421)˙ ἐνίοτε μετ’ ἐκθλίψεως σφ’, Ἰλ. Γ. 300., Θ. 4, κλπ.˙ - κυρίως ἐγκλιτ., ἀλλὰ σφὶν δ’ αὐτοῖς Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 56 (ὡς μνημονεύεται παρ’ Ἀπολλ. π. Ἀντωνυμ. 125)˙ - ἡ χρῆσις τοῦ τύπου σφι, σφιν ὡς δοτ. τοῦ ἑνικ. ἀντὶ οἷ εἶναι σπανία, Ὕμν. Ὁμ. 18. 19., 30. 9, Αἰσχύλ. Πέρσ. 759, Σοφ. Ο. Κ. 1490, ἴδε Λοβέκ. εἰς Σοφ. Αἴ. 801˙ (ἐν Ὀδ. Ο. 524, τὸ σφιν πρέπει κατὰ τὸν Voss νὰ ἀναφέρηται εἰς πάντας τοὺς μνηστῆρας, καὶ παρ’ Ἡσ. ἐν Ἀσπ. Ἡρ. 113, εἰς τὸν Ἄρη καὶ τὸν Κύκνον). 4) αἰτ. σφέᾰς Ὅμ. καὶ Ἡρόδ., ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐγκλιτ., ὅτε ἀείποτε πρέπει νὰ ἀναγινώσκηται ὡς μία συλλαβή, ὡς ἀποδείκνυται ἐν Ὀδ. Θ. 315˙ διότι ὅπου ἀπαιτεῖται συλλαβὴ βραχεῖα ἀποκαθίσταται νῦν ὁ τύπος σφᾰς ἐκ τῶν Ἀντιγράφων˙ ὅταν δὲ τονίζηται παρ’ Ὁμ., εἶναι δισύλλ., Ἰλ. Μ. 43, Ὀδ. Μ. 225, κτλ., (ὥστε ἐν Ὀδ. Θ. 480., Ν. 276, πρέπει νὰ ἀφαιρεθῇ ὁ τόνος)˙ Ἀττ. σφας (ἐγκλιτ.) ἤ, ὅταν ἀπαιτῆται μακρὰ συλλαβή, σφᾶς, Αἰσχύλ. Πρ. 128, Σοφ. Ο. Τ. 1470, 1508, Ο. Κ. 486, Ἀντ. 128, Εὐρ.˙ κατ’ ἀποκοπ. σφε (ἴδε ἐν λ.)˙ - οὐδ. σφέα (ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 1). ΙΙ. Σπάνιοι διαλεκτικοὶ τύποι˙ - Λακων. δοτικ. φιν, Ἐτυμ. Μέγ. 702. 41˙ ἐν χρήσει καὶ παρὰ μεταγεν. Ἐπικ., Καλλ. εἰς Ἄρτ. 125, 213, Ἀποσπ. 183, καὶ Νικ.˙ Αἰολ. δοτ. καὶ αἰτ. ἄσφι, ἄσφε, Σαπφὼ 48, Ἀλκαῖ. 69˙ Συρακ. δοτικ. καὶ αἰτ. ψιν, ψε, Σώφρων παρ’ Ἀπολλ. περὶ Ἀντωνυμ. 386, 388, Θεόκρ. 4. 3. - Περὶ τοῦ δυϊκοῦ ἴδε σφωέ. ΙΙΙ. Χρῆσις˙ - παρ’ Ὁμ. ἡ ἀντωνυμ. αὕτη εἶναι ἀείποτε προσωπική, ὅθεν δὲν εὑρίσκεται παρ’ αὐτῷ τὸ οὐδέτερον˙ ἐν Ὀδ. Ι. 70., Κ. 355, ὄντως ἀναφέρεται εἰς πρᾶγμα, ἀλλὰ τοῦτο εἶναι γένους θηλυκοῦ˙ ἀλλὰ παρὰ τοῖς Ἴωσι πεζογράφοις ἀπαντᾷ τὸ οὐδ. πληθ. σφέα, Ἡρόδ. 1. 46, 89., 2. 119., 3. 53 (τὰ Ἀντίγραφα σφε), 7. 50, πρβλ. σφε 3. 2) Ἡ ἀντωνυμία αὕτη κεῖται καὶ ἀντὶ τῆς ὁριστικῆς ἢ ἐπαναληπτικῆς ἀντωνυμίας αὐτοὶ καὶ ἀντὶ τῆς αὐτοπαθοῦς αὑτῶν, κτλ.˙ - ἤδη δὲ ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου ἡ σημασία αὐτῆς ἐπιτείνεται πολλάκις διὰ τῆς αὐτός, οἷον σφῶν αὐτῶν, ἴδε ἀνωτ.˙ σφέας αὐτοὺς Ὀδ. Μ. 225˙ σφᾶς αὐτοὺς Ἡσ. Θεογ. 34˙ σφᾶς ἑαυτὰς Ἱππ. 996Β (ὅπερ πιθανῶς εἶναι παρεφθαρμένον), ἴδε Θωμ. Μάγιστρ. σ. 826˙ ἐνίοτε κεῖται ἀντὶ τοῦ ἀλλήλους, Ἡσ. Ἀσπ. Ἡρ. 403, πρβλ. Ξεν. Λακ. 1, 5˙ παρά σφιν ἑκάστῳ, σπανία φράσις ἀντὶ τοῦ παρά σφεων ἑκάστῳ, Ἰλ. Ε. 195. 3) ἐνταῦθα πρέπει νὰ παρατηρήσωμεν σπανίαν τινὰ χρῆσιν τῆς ἀντων. σφεῖς ἀντὶ τῆς ἀντων. τοῦ β΄ προσ. πληθ., μετὰ σφίσιν ἀντὶ μεθ’ ὑμῖν, Κ. 398˙ οὕτω καὶ παρ’ Ἡσ. ἐν Ἔργ. κ. Ἡμ. 56 σφὶν αὐτοῖς ἀντὶ ὑμῖν αὐτοῖς˙ σφέας ἀντὶ ὑμᾶς παρ’ Ἡροδ. 3. 71 (ἀλλὰ μετὰ διαφ. γραφ. σφέα). 4) παρὰ μεταγεν. καὶ ἀντὶ τοῦ α΄ προσ. (πρβλ. σφέτερος, σφωίτερος, ἑός), ἡμῖν ἐνὶ σφίσι Ἀπολλ. Ρόδ. Β. 1278˙ σφᾶς αὐτοὺς ἀντὶ ἡμᾶς αὐτούς, Κλήμ. Ἀλεξ. 170˙ ὅπερ ψέγει ὁ Λουκ. ἐν Σολοικ. 8. 9. - Ἴδε Κόβητον ἐν Λογίῳ Ἑρμῇ Κόντου σ. 261.

Frisk Etymological English

Grammatical information: anaphor. a. reflex. pron. 3. pl.
Meaning: they, them(selves)
Other forms: n. (Att.) σφέα, acc. σφᾶς, n. σφέα, Ion. Hom. σφέας, Aeol. Hom. Dor. σφε, Cret. Syrac. ψε, gen. σφῶν, Ion. Hom. σφέων, Hom. also σφείων, dat. σφίσι(ν), Aeol. Ion. Hom. dor. σφι(ν), Cret. Syrac. ψιν, Lac. etc. φιν, (σφι(ν), σφε also 3. sg.); ep. 3. du. σφωε, -ϊν, 2. du. σφῶϊ, -ϊν, Att. σφώ, σφῳ̃ν.
Derivatives: From these the possessives σφέτερος, σφωΐτερος (Il.), ep. also σφός their (rarely his, my, thy, your), with σφετερίζομαι, -ίζω to make ones own (Att. hell. a. late), -ισμός, -ιστής (Arist.).
Origin: IE [Indo-European] [882] *se- him self
Etymology: The above system is prob. built upon *σ-φει, σ-φι(ν) with σ- as zero grade of IE *se- in Lat. si-bī, Osc. sí-feí, OCS se-bě; to the after ἄμμι(ν) etc. reformed σφ-ι(ν) were joined ἄμμε, ἡμεῖς etc. σφε, σφεῖς, σφᾶς, σφῶν etc. From σφιν with loss of the σ- resp. metathesis φιν, ψιν. -- Details w. rich lit. and discussion in Schwyzer 600 ff.; further Chantraine Gramm. hom. 1, 266ff., 273.

Middle Liddell

[cf. σφε] [the use of σφι, σφιν as dat. sg. for οἱ is rare, Hhymn., Aesch., Soph.] [Acc. σφέᾰς, mostly enclit. pronounced as a long syllable, Hom., Hdt.]
I. masc. and fem. pl. of the Pron. of 3rd person, they, = αὐτοί, Hdt., Attic
II. in Hom. this Pron. is always personal, and therefore he uses no neut.; but Hdt. has neut. pl. σφέα.
2. this Pron. is used both for the demonstr. αὐτοί, they, and for the reflex. αὑτῶν, etc., themselves;— in the latter case often strengthened σφῶν αὐτῶν, σφέας αὐτούς, σφᾶς αὐτούς, Hes.; sometimes for ἀλλήλους, Hes.
III. rarely for 2nd pers. pl., μετὰ σφίσιν for μεθ' ὑμῖν, Il.; σφέας for ὑμᾶς, Hdt.

Frisk Etymology German

σφεῖς: σφε {spheĩs}
Forms: n. (att.) σφέα, Akk. σφᾶς, n. σφέα, ion. hom. σφέας, äol. hom. dor. σφε, kret. syrak. ψε, Gen. σφῶν, ion. hom. σφέων, hom. auch σφείων, Dat. σφίσι(ν), äol. ion. hom. dor. σφι(ν), kret. syrak. ψιν, lak. usw. φιν, (σφι(ν), σφε auch 3. sg.); ep. 3. du. σφωε, -ϊν, 2. du. σφῶϊ, -ϊν, att. σφώ, σφῳ̃ν.
Grammar: anaphor. u. reflex. Pron. 3. pl.
Meaning: sie, sich
Derivative: Davon die Possessiva σφέτερος, σφωΐτερος (seit Il.), ep. auch σφός ihr (vereinzelt sein, mein, dein, euer), mit σφετερίζομαι, -ίζω sich aneignen (att. hell. u. sp.), -ισμός, -ιστής (Arist.).
Etymology: Das obige System ist wahrscheinlich auf *σφει, σφι(ν) aufgebaut mit σ- als Schwundstufe von idg. *se- in lat. si-bī, osk. sí-feí, aksl. se-bě; zu dem nach ἄμμι(ν) usw. umgedeuteten σφι(ν) gesellten sich nach ἄμμε, ἡμεῖς usw. σφε, σφεῖς, σφᾶς, σφῶν usw. Aus σφιν mit Schwund des σ- bzw. Metathese φιν, ψιν. — Einzelheiten m. reicher Lit. und Diskussion bei Schwyzer 600 ff.; dazu noch Chantraine Gramm. hom. 1, 266ff., 273.
Page 2,829