ἀνέκλειπτος

English (LSJ)

ον,

   A incessant, uninterrupted, Hy.p.Epit.20 (dub.), D.S. 4.84, PLond.3.1166.7 (i A.D.); infinite, of divisions of space, S.E.M. 10.141; unfailing, LXX Wi.7.14, Ev.Luc.12.33, D.S.1.36, Procl.Inst. 84. Adv. -τως D.S.18.50, Heroap.Procl.Hyp.4.75.    2 ἀ. μᾶζα, in Alchemy, of the asem alloy, PHolm.2.17, PLeid.X.7 and 39.

German (Pape)

[Seite 221] unablässig, unaufhörlich, D. Sic. 4, 84; Plut.

Greek (Liddell-Scott)

ἀνέκλειπτος: -ον, ἀκατάπαυστος, ἀτελεύτητος, Ὑπερείδ. Ἐπιτάφ. V. 115, Διόδ. 4. 84, Σέξτ. Ἐμπ. Μ. 10. 141.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui ne fait jamais défaut, incessant, perpétuel.
Étymologie: ἀ, ἐκλείπω.