δυσφημέω

English (LSJ)

   A use ill words, esp. words of ill omen, A.Ag.1078, S.El. 905, Plu.Cic.22.    II trans., speak ill of, S.El.1183, E.Heracl.600, Hec.181 (lyr.), Phld.Rh.1.215 S., Them.Or.13.178a:—Pass., Phld. Mort.36.

German (Pape)

[Seite 689] böse Worte von übler Vorbedeutung brauchen, Ggstz εὐφημέω; Soph. El. 893; Plut. Cic. 22; – τινά, gegen Einen, Eur. Hec. 189; gew. Jemanden lästern, schmähen; τὸν θεόν Aesch. 1048; vgl. Soph. El. 1182 οὔτοι ποτ' ἄλλην ἢ 'μὲ δυσφημεῐς τάδε, Schol. τὰ δύσφημα ταῦτα, ἃ λέγεις, ἐμοὶ καὶ οὐκ ἄλλῳ τινὶ ἁρμόζει; Eur. Heracl. 600.

Greek (Liddell-Scott)

δυσφημέω: μεταχειρίζομαι κακὰς λέξεις, ἰδίως λέξεις δυσοιωνίστους, οὐχὶ αἰσίας, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1078, Σοφ. Ἠλ. 905, πρβλ. Εὐρ. Ἑκ. 182· ἀντίθ. εὐφημέω. ΙΙ. μεταβατ., κακολογῶ, βλασφημῶ, Σοφ. Ἠλ. 1183, Εὐρ. Ἡρακλ. 600.

French (Bailly abrégé)

-ῶ :
seul. prés.
I. en mauv. part :
1 prononcer des paroles de mauvais augure ; τινα adresser des paroles de mauvais augure à qqn ; rompre le silence;
2 injurier, outrager, τινα;
II. en b. part adresser des paroles de compassions à, τινα.
Étymologie: δύσφημος.