praenuntius
εὐκαταφρόνητός ἐστι σιγηρὸς τρόπος → a way of life disposed to silence is contemptible (Menander)
Latin > English (Lewis & Short)
prae-nuntĭus: (praenunc-), a, um, adj.,
I that foretells or forebodes.—Subst.
A praenuntĭus, i, m., a foreteller, harbinger, foreboder, an indication, token, omen (class.): Zephyrus Veris praenuntius, Lucr. 5, 737: lucis praenuntius ales, i. e. the cock, Ov. F. 2, 767.—
B praenuntĭa, ae, f.: belli praenuntia, Ov. F. 6, 207: stellae magnarum calamitatum praenuntiae, Cic. N. D. 2, 5, 14: inquisitio candidati, praenuntia repulsae, id. Mur. 21, 44: Thraseam prohibitum immoto animo praenuntiam imminentis caedis contumeliam excepisse, Tac. A. 15, 23.—
C praenuntĭum, ii, n., a harbinger, token, omen: futuri eventus alicujus id praenuntium est, Plin. 2, 84, 86, § 200: istarum procellarum quaedam sunt praenuntia, Sen. Ira, 3, 10, 2: ignes, beaconlights, Plin. 2, 71, 73, § 181; v. Sillig N. cr. ad h. l.
