επικλεής

Greek Monolingual

ἐπικλεής, -ές (Α)
1. περίφημος, ένδοξος, ξακουστός («ἐπικλεὲς ἄστυ», Απολλ. Ρόδ.)
2. αυτός που πήρε το όνομά του από κάτι («λάβρακα σφετέρησιν ἐπικλέα λαβροσύνησιν», Οππ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + κλεής (< κλέος «δόξα»)].