λάφυρον

German (Pape)

[Seite 19] τό (verwandt mit λαπάζω, λαφύσσω), Beute, u. zwar nach VLL. die dem lebenden Feinde entrissen wird, zum Unterschied von σκῦλα; gew. im plur., wie bei den Tragg., Aesch. Spt. 260 u. öfter, Soph. Ai. 92, ἀρετῆς Trach. 643, τὰ κλεινὰ δ' Ἑλλὰς ἔλαβε βαρβάρου κόρας λάφυρα Eur. Herc. Fur. 416; in Prosa, ἀποδόμενος τὰ λάφυρα Xen. Hell. 5, 1, 24; Sp., wie Pol. 3, 17, 7; Plut. Alex. 25. – Der sing. erst bei Pol., τὸ λάφυρον πᾶν ἐποίησαν μετὰ τῶν σωμάτων τάλαντα τριακόσια, d. i. die sonstige Beute u. die zu Sklaven gemachten Gefangenen, Pol. 2, 62, 12 u. öfter; Strab. V, 222; λάφυρον ἐπικηρύττειν κατά τινος, pol. 4, 36, 7, bekannt machen, daß man Jem. ausplündern dürfe.

French (Bailly abrégé)

ου (τό) :
dépouille (d'un mort ou d'un vivant).
Étymologie: R. Λαφ ou Λαβ, prendre ; cf. λαμβάνω.

Russian (Dvoretsky)

λάφῡρον: (ᾰ) τό (преимущ. pl.)
1 добыча, награбленное: λ. ποιεῖν Polyb. захватывать добычу; λ. ἄγειν Polyb. уносить добычу; ἀρετᾶς λάφυρα Soph. добытое доблестью, т. е. с бою;
2 разграбление: ἐπικηρύττειν λ. κατά τινος Polyb. объявить о предании кого(чего)-л. разграблению.