τελεία
τούτων γάρ ἑκάτερον κοινῷ ὀνόματι προσαγορεύεται ζῷον, καί ὁ λόγος δέ τῆς οὐσίας ὁ αὐτός → and these are univocally so named, inasmuch as not only the name, but also the definition, is the same in both cases (Aristotle, Categoriae 1a8-10)
Greek Monolingual
η, ΝΜΑ
γραμμ. η στιγμή, σημείο στίξης με το οποίο χωρίζονται περίοδοι λόγου, με το οποίο σημειώνεται το τέλος μιας φράσης («τελείαν δεῖ στίξαι», Ερμ. Αλ.)
νεοελλ.
φρ. α) «άνω τελεία»
γραμμ. σημείο στίξης το οποίο δηλώνει παύση του λόγου μεγαλύτερη από ό,τι το κόμμα και μικρότερη από ό,τι η τελεία
β) «άνω και κάτω τελεία»
γραμμ. τα δηλωτικά
γ) «τελεία και παύλα» — δηλώνει ότι κάτι έληξε οριστικά, ότι δεν πρόκειται να γίνει προσθήκη, μεταβολή, επανάληψη
νεοελλ.-μσν.
(βυζ. μουσ.) σύμβολο της εκφωνητικής στενογραφίας - παρασημαντικής χρησιμοποιούμενο στη μουσική απαγγελία του Ευαγγελίου και του Αποστόλου.
[ΕΤΥΜΟΛ. Ουσιαστικοποιημένος τ. του θηλ. τελεία (στιγμή) του επιθ. τέλειος.
