ἔνθα: Difference between revisions

|lstext='''ἔνθα''': (ἐν), Ἐπίρρ.: Ι. δεικτικ., 1) ἐπὶ τόπου, [[ἐκεῖ]], [[αὐτοῦ]], Λατ. ibi, Ὅμ., κλ.: [[ὡσαύτως]] μετὰ ῥημάτ. κινήσεως, [[ἐκεῖσε]], Λατ. illuc (πρβλ. [[ἐνθάδε]]), [[ἔνθα]] δὲ οἱ κλυτὰ δώματα [[τετεύχαται]] Ἰλ. Ν. 23· ἔνθ’ [[ἴομεν]] κείοντες, «[[ἐκεῖσε]] πορευθῶμεν κοιμηθησόμενοι» (Θ. Γαζῆς), Ξ. 340, Ὀδ. Γ. 295, Ζ, 47, Μ. 5: - [[ἔνθα]] καὶ [[ἔνθα]], ἐδῶ [[ἐκεῖ]], ἐμπρὸς καὶ [[ὀπίσω]], Λατ. hic illic, huc illuc, B. 213, κτλ.· [[ὡσαύτως]], ἢ ἔνθ’ ἢ [[ἔνθα]] κιόντα; Κ. 574: - σπάνιον παρ’ Ἀττ. Ποιηταῖς, ὡς Αἰσχύλ. Ἱκ. 34, Σοφ. Ο. Τ. 796· ἐν τῇ Ἀττ. πεζολογίᾳ ἐν φράσεσιν οἷαι αἱ: [[ἔνθα]] μὲν καλόν, [[ἔνθα]] δὲ αἰσχρόν, [[ἐνταῦθα]] μὲν καλόν, [[ἐκεῖ]] δὲ αἰσχρόν, Πλάτ. Συμπ. 211Α. 2) ἐπὶ χρόνου, [[τότε]], Ὅμ., κλ., [[ὅστις]] [[προσέτι]] ἔχει: [[ἔνθα]] δ’ [[ἔπειτα]] Ὀδ. Η. 196., Κ. 516· [[ἔνθα]] δή, [[τότε]] δή, [[τότε]] λοιπόν, [[ἔνθα]] δὴ ὁ Πεισίστρατος ἦρχε Ἀθηναίων Ἡρόδ. 1. 59, Ξεν. Ἑλ. 2. 4, 39: - ἡ πρὸς τὸν χρόνον ἀναφορὰ [[πολλάκις]] ἐκπίπτει εἰς [[ἄλλην]] ἔννοιαν, ὡς ἐν τῷ Λατ. ibi, π.χ. ἐν Ὁδ. Α. 11, Β. 82. ΙΙ. ἀναφορ., 1) ἐπὶ τόπου, [[ὅπου]], Λατ. ubi, [[Ζεὺς]] δὲ πρὸς ὃν [[λέχος]] ἤϊ’..., [[ἔνθα]] [[πάρος]] κοιμᾶθ’ Ἰλ Α. 610· λιπὼν [[ἕδος]] [[ἔνθα]] θάασσεν Ι. 194, κτλ., [[ἔνθα]] κε γυμνωθέντα σάκευς ὕπο... ἴδῃς, ἔνθ’ οὐτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ Ἡσ. Ἀσπ. Ἡρ. 334, Θεόκρ. 8. 45· [[ὡσαύτως]], [[ἔνθα]] τε Ἰλ. Β. 594, Ε. 305· [[ἔνθα]] περ, ἴδε ἐν λ. [[ἔνθαπερ]]· μετὰ γεν., γαίας [[ἔνθα]]..., εἰς τὸ [[μέρος]] ἐκεῖνο τῆς γῆς, εἰς τὸ ὁποῖον..., Σοφ. Αἴ. 659· [[ἔνθα]] πημάτων κυρῶ, εἰς ποῖον [[σημεῖον]] ἀθλιότητος εὑρίσκομαι, Εὐρ. Τρῳάδ. 680: - μετὰ ῥημ. κινήσεως, Λατ. quo, ἆρ’... ὀρθῶς... ὁδοιποροῦμεν [[ἔνθα]] χρῄζομεν; Σοφ. Ἠλ. 1099· [[ὡσαύτως]], εἰς τὸν τόπον [[ὅπου]], ὁ αὐτ. Φιλ. 1466· [[ὁπόθεν]], [[ἔνθα]] ([[ἔνθεν]] Meineke) μήποτ’ εἰς εὐνὴν τούτων πρόσεισι μηδὲν ὁ αὐτ. Ἠλ. 436, πρβλ. Αἴ, 4, Τραχ. 237, 659, Ξεν. Οἰκ. 18, 1: - σπανίως ἐν πλαγίαις ἐρωτήσεσιν, ἀντὶ τοῦ [[ὅπου]], Αἴγισθον ἔνθ’ ᾤκηκεν ἱστορῶ Σοφ. Ἠλ. 110, 2) ἐπὶ χρόνου, ὅτε, Ξεν. Ἀν. 5. 1, 1· ἔστη [[ἔνθα]], Λατ. est ubi, ἔστιν ὅτε, [[ἐνίοτε]], Σοφ. Ἠλ. 1042, πρβλ. Ο. Τ. 316· [[ἔνθα]] τοῦ χρόνου, ὅτε, καλῷ ὄντι καὶ νέῳ καὶ πρῶτον ὑπηνήτῃ, [[ἔνθα]] τοῦ χρόνου ἡ χαριεστάτη ἐστὶν ἥβη τῶν καλῶν μειρακίων Αἰλ. Ποικ. Ἱστ. 10. 18.