ῥηγμὶν

Greek (Liddell-Scott)

ῥηγμὶν: ἢ ῥηγμὶς (ἂν καὶ πιθανῶς οὔτε ὁ εἷς οὔτε ὁ ἄλλος τῶν τύπων τούτων εὕρηται ἐν χρήσει), γεν. -ῖνος, ὁ. 2) συνεκδοχ. ὁ τόπος ἔνθα ῥήγνυνται τὰ κύματα, ἡ ἀκτή, ὁ αἰγιαλός, ἡ «ἀκροθαλασσιά», ἡ ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης ἔνθα ὑψοῦνται καὶ διαρρήγνυνται τὰ κύματα, ἡ κορυφὴ τοῦ ἐκρηγνυμένου καὶ ἀφρίζοντος κύματος, ἀλλ’ ὅτε δὲ (οἱ πῶλοι) σκιρτῷεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσης, ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνος ἁλὸς πολιοῖο θέεσκον Ἱλ. Υ, 229· κώπῃσιν ἁλὸς ῥηγμῖνα βαθεῖαν τύπτετε, ἐπὶ τῆς ῥαυομένης θαλάσσης μεταξὺ Σκύλλης καὶ Χαρύβδεως, Ὀδ. Μ. 214· ἐκ... βαῖνον ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης Ὀλ. Α. 437· κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης Ὀ. Ι. 169· πρβλ. Πινδ. Ν. 5. 24· ἄκραις ἐπὶ ῥηγμῖσιν ἀξένου πόρου Εὐρ. Ι. Τ. 253· οὕτω μετὰ τῆς προθ. παρά· λαοὶ δὲ παρὰ ῥ. θ. δίσκοισιν τέρποντο Ἰλ. Β. 773, πρβλ. Δ. 449· - ἡ κυρία σημασία τῆς λέξεως γίνεται κατάδηλος ἐκ τοῦ Ἀριστοτ. (Μετεωρ. 2. 8, 25), ὅταν κυμαίνουσα ἐκβάλλῃ [ἡ θάλαττα], ... παχεῖαι καὶ σκολιαὶ γίνονται αἱ ῥηγμῖνες· ὅταν δὲ γαλήνη ᾖ, ... λεπταί εἰσι καὶ εὐθεῖαι. 2) μεταφορ., ῥ. βίοιο, τὸ τέλος τῆς ζωῆς, δηλ. ὁ θάνατος, Ἐμπεδοκλ. 186· ὥσπερ ῥηγμῖνα οὖσαν ἀέρος τὴν νεφέλην Ἀριστ. Μετεωρ. 2. 8, 26. - Καθ’ Ἡσύχ.: «ῥηγμίν· αἰγιαλός, περὶ ὅνπερ ῥήγνυται τὸ κῦμα». ΙΙ. σχίσμα, ῥωγμή, Ἡσύχ.