ἀίσθω

German (Pape)

[Seite 62] Hom. zweimal, Il. 20, 403 αὐτὰρ ὁ θυμὸν ἄισθε καὶ ἤρυγεν, ὡς ὅτε ταῦρος –. ἃς ἄρα τόν γ' ἐρυγόντα λέπ' ὀστέα θυμὸς ἀγήνωρ; 16, 468 ὁ δ' ἔβραχε θυμὸν ἀίσθων, κὰδ δ' έπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, απὸ δ' ἔπτατο θυμός. Hiernach kann θυμὸν ἄισθε nicht heißen = er hauchte die Seele aus; wie Einige erklären. Man vgl. vielmehr 15, 252 ἐφἀμην νέκυας καὶ δῶμ' Ἀίδαο ἤματι τῷδ' ἴξεσθαι, ἐπεἰ φίλον ἄιον ἦτορ, wo Ariston. Scholl. ἡ διπλῆ, ὅτι ἄιον ἀντὶ τοῦ ἐπῃσθόμην, τοῦτο δέ ἐστι τῆς ψυχῆς μοῦ ήψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (11, 532) »τοὶ δὲ πληγῆς ἀίοντες« ἐπαισθόμενοι τῆς πληγῆς. Also ἀίσθω = αἴσθω, act. zu αἴσθομαι, αἰσθάνομαι; θυμὸν ἄισθε = er fühlte sein Leben, durch die Verwundung, d. h. er zuckte zusammen, im innersten Leben getroffen. Apoll. Lex. Hom. 16, 16 ἀίσθων αἰσθόμενος· »ὁ δ' ἀνέβραχε θυμὸν ἀίσθων«. – Opp. H. 5, 311.