ὑπαρκτός: Difference between revisions
From LSJ
(6_11) |
(Bailly1_5) |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''ὑπαρκτός''': -ή, -όν, ῥηματ. ἐπίθετ., ὑπάρχων, [[πραγματικός]], [[Ποσειδώνιος]] παρὰ Διογ. Λ. 7. 91, παρὰ τῷ αὐτῷ 10. 135, Πλούτ. 2. 1046C, κλπ. | |lstext='''ὑπαρκτός''': -ή, -όν, ῥηματ. ἐπίθετ., ὑπάρχων, [[πραγματικός]], [[Ποσειδώνιος]] παρὰ Διογ. Λ. 7. 91, παρὰ τῷ αὐτῷ 10. 135, Πλούτ. 2. 1046C, κλπ. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=ή, όν :<br />qui existe par soi-même <i>ou</i> réellement.<br />'''Étymologie:''' [[ὑπάρχω]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 19:27, 9 August 2017
English (LSJ)
ή, όν,
A subsisting, existent, real, Epicur.Fr.27, Posidon. ap.D.L.7.91, Plu.2.1046c, etc.
German (Pape)
[Seite 1183] ή, όν, adj. verb. von ὑπάρχω, daseiend, existirend, S. Emp. oft; – was zu Grunde liegt oder zu Grunde gelegt werden kann, D. L. 7, 91 aus Posidon.
Greek (Liddell-Scott)
ὑπαρκτός: -ή, -όν, ῥηματ. ἐπίθετ., ὑπάρχων, πραγματικός, Ποσειδώνιος παρὰ Διογ. Λ. 7. 91, παρὰ τῷ αὐτῷ 10. 135, Πλούτ. 2. 1046C, κλπ.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
qui existe par soi-même ou réellement.
Étymologie: ὑπάρχω.
