κύμινον

English (LSJ)

[ῠ], τό,

   A cummin, Hp.Acut.23, Antiph.142.2, Alex.127.6, LXX Is.28.25, PTeb.112.13 (ii B.C.), etc.; κύμινον ἔπρισεν, prov. of a skinflint, Sophr.110, cf. Men.1025, Theoc.10.55; κ. ἥμερον, Cuminum Cyminum, Dsc.3.59, cf. Thphr.HP1.11.2, Nic.Th.601; κ. ἄγριον (ἀγρότερον ib.710), wild cummin, Lagoecia cuminoeides, Dsc. 3.60; κ. ἄγριον ἕτερον, Nigella arvensis, ib.61; κ. αἰθιοπικόν Diocl. Fr.87. (Cf. Hebr. Kammôn.)

German (Pape)

[Seite 1530] τό, Kümmel, das Kraut u. der Saamen, Theophr. u. Folgde; unter anderen Gewürzen aufgezählt von Antiphan. bei Ath. II, 68 a; die änge des ι geht unter andern hervor aus Archest. ei Ath. III, 101 c.

Greek (Liddell-Scott)

κύμῑνον: τό, ὡς καὶ νῦν, κοινῶς «κύμνος», Λατ. cuminum, Σώφρων (42) ἐν Mus. Cr. 2. σ. 350, Ἱππ. περὶ Διαίτ. Ὀξ. 387 ἐχρησίμευεν ὡς ἄρτυμα ἢ ἥδυσμα ἐδεσμάτων, Ἀντιφ. ἐν «Λευκαδίῳ» 1. 2, Ἄλεξ. ἐν «Λέβητι» 2. 6, κτλ.· ― παροιμ. ἐπὶ φειδωλοῦ ἀνθρώπου (ἴδε τὸ ἑπομ.), Μένανδ. ἐν Ἀδήλ. 363. Πρβλ. τὸ Ἑβρ. Kammôn).

French (Bailly abrégé)

cumin, plante et graine qui servait comme assaisonnement.
Étymologie: DELG emprunt sémit.