Πειθώ: Difference between revisions
τοῖς πράγμασιν γὰρ οὐχὶ θυμοῦσθαι χρεών· μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδέν· ἀλλ' οὑντυγχάνων τὰ πράγματ' ὀρθῶς ἂν τιθῇ, πράξει καλῶς → It does no good to rage at circumstance; events will take their course with no regard for us. But he who makes the best of those events he lights upon will not fare ill.
(6_5) |
(Bailly1_4) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''Πειθώ''': γεν. όος, συνηρ. οῦς, ἡ, ὡς [[θεότης]], Λατ. Suada, Suadela, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 73, Θ. 349, καὶ Τραγ.· Πειθὼ καὶ Ἀναγκαίη Ἡρόδ. 8. 111· Π. καὶ Βία Πλουτ. Θεμιστ. 21. Εἶναι δὲ αὕτη [[θυγάτηρ]] τῆς Ἀφροδίτης, Σαπφὼ 133, Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 1040, πρβλ. Ἴβυκ. 4, Πινδ. Π. 9. 70· κατετάσσετο μεταξὺ τῶν Χαρίτων κατὰ τὸν Ἑρμησιάνακτα παρὰ Παυσ. 9. 35, 5, πρβλ. Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 73, Πινδ. Ἀποσπ. 88. 13· καὶ εἶχε ναοὺς ἐν Ἀθήναις, Κορίνθῳ κ. ἀλλ., ὁ αὐτ. 1. 22, 3., 2. 4, 6. ΙΙ. ὡς προσηγορ., ἡ [[δύναμις]] τοῦ πείθειν, καταπειστικὴ εὐγλωττία, τὸ καταπείθειν, [[κατάπεισις]], πειστικότης, πειθοῦς ἐπαοιδαῖσιν Αἰσχύλ. Πρ. 172, κτλ.· πειθώ τις ἐπεκάθιζεν ἐπὶ τοῖς χείλεσιν, ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Εὔπολις ἐν «Δήμοις» 6· πειθοῦς δημιουργός ἐστιν ἡ ῥητορικὴ Πλάτ. Γοργ. 453A· χρῆσθαι πρὸς τὰς νομοθεσίας πειθοῖ καὶ βίᾳ Πλάτ. Νόμ. 722B, Ξεν. Ἀπομν. 1. 7, 5· [[μετὰ]] πειθοῦς Πλάτ. Νόμ. 720D. 2) ἡ [[ἐνδόμυχος]] [[πεποίθησις]], Αἰσχύλ. Ἀγ. 385. 3) [[μέσον]] καταπείσεως, [[ἐπιχείρημα]] λογικόν, Εὐρ. Ι. Α. 140· πειθώ τινα ζητεῖν Ἀριστοφ. Νεφ. 1398. 4) εὐπείθεια, [[ὑπακοή]], Ξεν. Κύρ. 2. 3, 19., 3. 3, 8. πεῖκος, πείκω, Ἐπικ. καὶ Ἰων. ἀντὶ [[πέκος]], [[πέκω]]. πεῖν, [[τύπος]] μεταγενέστ. καὶ οὐχὶ ὀρθὸς ἀντὶ πιεῖν, πίνειν, Ἀνθ. Π. 11. 114. | |lstext='''Πειθώ''': γεν. όος, συνηρ. οῦς, ἡ, ὡς [[θεότης]], Λατ. Suada, Suadela, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 73, Θ. 349, καὶ Τραγ.· Πειθὼ καὶ Ἀναγκαίη Ἡρόδ. 8. 111· Π. καὶ Βία Πλουτ. Θεμιστ. 21. Εἶναι δὲ αὕτη [[θυγάτηρ]] τῆς Ἀφροδίτης, Σαπφὼ 133, Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 1040, πρβλ. Ἴβυκ. 4, Πινδ. Π. 9. 70· κατετάσσετο μεταξὺ τῶν Χαρίτων κατὰ τὸν Ἑρμησιάνακτα παρὰ Παυσ. 9. 35, 5, πρβλ. Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 73, Πινδ. Ἀποσπ. 88. 13· καὶ εἶχε ναοὺς ἐν Ἀθήναις, Κορίνθῳ κ. ἀλλ., ὁ αὐτ. 1. 22, 3., 2. 4, 6. ΙΙ. ὡς προσηγορ., ἡ [[δύναμις]] τοῦ πείθειν, καταπειστικὴ εὐγλωττία, τὸ καταπείθειν, [[κατάπεισις]], πειστικότης, πειθοῦς ἐπαοιδαῖσιν Αἰσχύλ. Πρ. 172, κτλ.· πειθώ τις ἐπεκάθιζεν ἐπὶ τοῖς χείλεσιν, ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Εὔπολις ἐν «Δήμοις» 6· πειθοῦς δημιουργός ἐστιν ἡ ῥητορικὴ Πλάτ. Γοργ. 453A· χρῆσθαι πρὸς τὰς νομοθεσίας πειθοῖ καὶ βίᾳ Πλάτ. Νόμ. 722B, Ξεν. Ἀπομν. 1. 7, 5· [[μετὰ]] πειθοῦς Πλάτ. Νόμ. 720D. 2) ἡ [[ἐνδόμυχος]] [[πεποίθησις]], Αἰσχύλ. Ἀγ. 385. 3) [[μέσον]] καταπείσεως, [[ἐπιχείρημα]] λογικόν, Εὐρ. Ι. Α. 140· πειθώ τινα ζητεῖν Ἀριστοφ. Νεφ. 1398. 4) εὐπείθεια, [[ὑπακοή]], Ξεν. Κύρ. 2. 3, 19., 3. 3, 8. πεῖκος, πείκω, Ἐπικ. καὶ Ἰων. ἀντὶ [[πέκος]], [[πέκω]]. πεῖν, [[τύπος]] μεταγενέστ. καὶ οὐχὶ ὀρθὸς ἀντὶ πιεῖν, πίνειν, Ἀνθ. Π. 11. 114. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=όος-οῦς (ἡ) :<br />Peithô, <i>déesse de la persuasion ou de l’éloquence</i>.<br />'''Étymologie:''' v. [[πειθώ]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 20:06, 9 August 2017
English (LSJ)
gen. όος, contr. οῦς, ἡ, Ion. acc. πειθοῦν (v. infr. 11.3):—
A Persuasionas a goddess, Hes. Op. 73, Th. 349, Sapph. 135, Ibyc.5, Pi.P. 9.39, Fr.123.10, A. Supp. 1040 (lyr.), Men. Epit. 338, Hermesian. 11, Paus. 1.22.3, 2.7.7 ; Πειθὼ καὶ Ἀναγκαίη Hdt.8.111 ; Π. καὶ Βία Plu. Them.21. II as Appellat., persuasiveness, πειθοῦς ἐπαοιδαῖσιν A. Pr. 173 (anap.), etc. ; π. τις ἐπεκάθιζεν ἐπὶ τοῖς χείλεσιν, of Pericles, Eup.94.5 ; ἀργύριον παρά του πειθοῖ λαβών X. Mem. 1.7.5 ; πειθοῦς δημιουργός ἐστιν ἡ ῥητορική Pl. Grg.453a ; δύο εἴδη πειθοῦς, τὸ μὲν πίστιν παρεχόμενον ἄνευ τοῦ εἰδέναι, τὸ δ' ἐπιστήμην ib.454e ; πειθοῖ καὶ βίᾳ by persuasion or compulsion, Id.Lg. 722b ; μετὰ πειθοῦς ib.720d. 2 persuasion in the mind, A.Ag.385 (lyr.). 3 means of persuasion, inducement, E. IA104 ; πειθώ τινα ζητεῖν Ar. Nu. 1398 ; κοίην οὐ προσήγαγον πειθοῦν αὐτῷ; Herod.6.75. 4 obedience, X. Cyr.2.3.19, 3.3.8, Hierocl. in CA5p.427M. ; τῶν παρηγγελμένων POxy.474.37 (ii A.D.).
Greek (Liddell-Scott)
Πειθώ: γεν. όος, συνηρ. οῦς, ἡ, ὡς θεότης, Λατ. Suada, Suadela, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 73, Θ. 349, καὶ Τραγ.· Πειθὼ καὶ Ἀναγκαίη Ἡρόδ. 8. 111· Π. καὶ Βία Πλουτ. Θεμιστ. 21. Εἶναι δὲ αὕτη θυγάτηρ τῆς Ἀφροδίτης, Σαπφὼ 133, Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 1040, πρβλ. Ἴβυκ. 4, Πινδ. Π. 9. 70· κατετάσσετο μεταξὺ τῶν Χαρίτων κατὰ τὸν Ἑρμησιάνακτα παρὰ Παυσ. 9. 35, 5, πρβλ. Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 73, Πινδ. Ἀποσπ. 88. 13· καὶ εἶχε ναοὺς ἐν Ἀθήναις, Κορίνθῳ κ. ἀλλ., ὁ αὐτ. 1. 22, 3., 2. 4, 6. ΙΙ. ὡς προσηγορ., ἡ δύναμις τοῦ πείθειν, καταπειστικὴ εὐγλωττία, τὸ καταπείθειν, κατάπεισις, πειστικότης, πειθοῦς ἐπαοιδαῖσιν Αἰσχύλ. Πρ. 172, κτλ.· πειθώ τις ἐπεκάθιζεν ἐπὶ τοῖς χείλεσιν, ἐπὶ τοῦ Περικλέους, Εὔπολις ἐν «Δήμοις» 6· πειθοῦς δημιουργός ἐστιν ἡ ῥητορικὴ Πλάτ. Γοργ. 453A· χρῆσθαι πρὸς τὰς νομοθεσίας πειθοῖ καὶ βίᾳ Πλάτ. Νόμ. 722B, Ξεν. Ἀπομν. 1. 7, 5· μετὰ πειθοῦς Πλάτ. Νόμ. 720D. 2) ἡ ἐνδόμυχος πεποίθησις, Αἰσχύλ. Ἀγ. 385. 3) μέσον καταπείσεως, ἐπιχείρημα λογικόν, Εὐρ. Ι. Α. 140· πειθώ τινα ζητεῖν Ἀριστοφ. Νεφ. 1398. 4) εὐπείθεια, ὑπακοή, Ξεν. Κύρ. 2. 3, 19., 3. 3, 8. πεῖκος, πείκω, Ἐπικ. καὶ Ἰων. ἀντὶ πέκος, πέκω. πεῖν, τύπος μεταγενέστ. καὶ οὐχὶ ὀρθὸς ἀντὶ πιεῖν, πίνειν, Ἀνθ. Π. 11. 114.
French (Bailly abrégé)
όος-οῦς (ἡ) :
Peithô, déesse de la persuasion ou de l’éloquence.
Étymologie: v. πειθώ.
