χρυσίτης: Difference between revisions

From LSJ

θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδήπερ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν, ὅταν δὲ ὁ θάνατος παρῇ, τόθ' ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. → Death is nothing to us, since when we are, death has not come, and when death has come, we are not.

Epicurus, Letter to Menoeceus
(eksahir)
(47b)
Line 18: Line 18:
{{eles
{{eles
|esgtx=[[dorado]]
|esgtx=[[dorado]]
}}
{{grml
|mltxt=ὁ, ΜΑ<br /><b>1.</b> <b>ως επίθ.</b> αυτός που περιέχει χρυσό<br /><b>2.</b> ([[κατά]] το λεξ. [[Σούδα]]) «[[χρυσίτης]]<br />[[εἶδος]] λίθου».<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> [[χρυσός]] (Ι) <span style="color: red;">+</span> κατάλ. -[[ίτης]]].
}}
}}

Revision as of 06:10, 29 September 2017

Click links below for lookup in third sources:
Full diacritics: χρῡσίτης Medium diacritics: χρυσίτης Low diacritics: χρυσίτης Capitals: ΧΡΥΣΙΤΗΣ
Transliteration A: chrysítēs Transliteration B: chrysitēs Transliteration C: chrysitis Beta Code: xrusi/ths

English (LSJ)

[ῑ], ου, ὁ, mostly in fem. χρυσῖτις, ιδος,

   A like gold, containing gold, ηάμμος χρυσῖτις Hdt.3.102, Str.3.2.8; λίθος IG22.1424a.254; χ. σποδός a yellow powder used for the eyes, Hp.Mul. 1.103; χ. γῆ Gal.12.184; χρυσῖτις alone, a form of λιθάργυρος, Dsc. 5.87.    II ἡ χ. gold-dust or ore, Plu.2.526b.    2 touchstone, lapis Lydins, Poll.7.102.    3 = χρυσοκόμη, Dsc.4.55.

German (Pape)

[Seite 1380] ὁ, fem. χρυσῖτις, goldartig, goldhaltig, ψάμμος Her. 3, 102, u. Sp.

Greek (Liddell-Scott)

χρῡσίτης: [ῑ], -ου, ὁ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐν τῷ θηλ., χρυσῖτης, ιδος, ὅμοιος χρυσῷ, περιέχων χρυσόν, ψάμμος χρυσῖτις Ἡρόδ. 3. 102, Στράβ. 146· χρ. σποδός, κιτρίνη τις κόνις χρησιμεύουσα εἰς θεραπείαν τῶν ὀφθαλμῶν, Foës. Oec. Hipp. II. ἡ χρ., χῶμα περιέχον χρυσόν, γῆ μεταλλικὴ περιέχουσα χρυσόν, Πλούτ. 2. 526Α. 2) ἡ δοκιμαστικὴ ἢ λυδία λίθος, lapis Ludius, Πολυδ. Ζ΄, 102. 3) χρυσοκόμη, Ἀριστοτ. περὶ Φυτ. 2. 7, 1· = ἀείζωον τὸ μέγα, Διοσκ. 88 (89) ἐκ τῶν Νόθων.

Spanish

dorado

Greek Monolingual

ὁ, ΜΑ
1. ως επίθ. αυτός που περιέχει χρυσό
2. (κατά το λεξ. Σούδα) «χρυσίτης
εἶδος λίθου».
[ΕΤΥΜΟΛ. < χρυσός (Ι) + κατάλ. -ίτης].