πινόομαι
εἰ γάρ κεν καὶ σμικρὸν ἐπὶ σμικρῷ καταθεῖο καὶ θαμὰ τοῦτ᾽ ἔρδοις, τάχα κεν μέγα καὶ τὸ γένοιτο → for if you add only a little to a little and do this often, soon that little will become great (Hesiod W&D, 361-362)
English (LSJ)
Pass.,
A to be dirty, χιτὼν πεπινωμένος Philet.17; of Alexander's complexion as painted by Apelles, Plu.Alex.4: metaph. (cf. πίνος 2), literae πεπινωμέναι or πεπινωμένως scriptae, in archaic style, Cic.Att.14.7.2, 15.16; ἡ αὐστηρὰ καὶ πεπ. σύνθεσις D.H.Dem.45.
Greek (Liddell-Scott)
πῐνόομαι: Παθ., ῥυπῶ, «σκωριάζω», ἐπὶ ἀγαλμάτων, Πλουτ. Ἀλέξ. 4· μεταφορ., literae πεπινωμέναι ἢ πεπινωμένως scriptae, γράμματα γεγραμμένα κατὰ τρόπον ἁπλοῦν καὶ ἀρχαιοπρεπῆ, Κίκ. π. Ἀττ. 14. 7., 15. 16Α· πρβλ. πίνος.
Greek Monotonic
πῐνόομαι: Παθ., είμαι σκουριασμένος, λέγεται για αγάλματα, σε Πλούτ.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
πινόομαι [πίνος] vuil zijn; ptc. perf. πεπινωμένος dof.
Middle Liddell
πῐνόομαι,
Pass. to be rusted, of statues, Plut. [from πί˘νος]
