προσωποποιΐα
εἰ γάρ κεν καὶ σμικρὸν ἐπὶ σμικρῷ καταθεῖο καὶ θαμὰ τοῦτ᾽ ἔρδοις, τάχα κεν μέγα καὶ τὸ γένοιτο → for if you add only a little to a little and do this often, soon that little will become great (Hesiod W&D, 361-362)
English (LSJ)
ἡ,
A dramatization, the putting of speeches into the mouths of characters, Phld. Po. 5.12 (pl.), DH. Vett. Cens. 3.1, Demetr. Eloc. 265, Marcellin. Vit. Thuc. 38, Herm. in Phdr. p. 182 A.; opp. ἠθοποιΐα, Hermog. Prog. 9.
II the putting of imaginary speeches into one's own or another's mouth ('I should have said…', 'your father would have said… '), Id. Inv. 3.10, 15, Charis. p. 284 K., Rutil. 2.6.
III change of grammatical person, ADysc. Adv. 131.16.
German (Pape)
[Seite 790] ἡ, die Personification, das Einkleiden abstracter Begriffe od. lebloser Dinge in menschliche Persönlichkeiten, bes. bei Rhett., z. B. Hermogen. Progymn. 9.
Russian (Dvoretsky)
προσωποποιΐα: ἡ рит. (лат. personificatio) просопопея, олицетворение.
Spanish
Greek Monolingual
η, ΝΜΑ προσωποποιός
η προσωποποίηση
αρχ.
1. το να βάζει κανείς φανταστικούς λόγους στο δικό του στόμα ή στο στόμα κάποιου άλλου
2. η μεταβολή του γραμματικού προσώπου.
