desultor
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
Latin > English (Lewis & Short)
dēsultor: ōris, m. id.,
I a leaper, vaulter, the technical designation of a sort of riders, who, in the circus-games, leaped from one horse to another without stopping.
I Prop., Varr. R. R. 2, 7, 15; Liv. 23, 29; 44, 9; Manil. 5, 85.—
II Trop., a fickle, inconstant person: amoris, an inconstant lover, Ov. Am. 1, 3, 15; cf. bellorum, Sen. Suas. 1, § 8.
Latin > French (Gaffiot 2016)
dēsultŏr,¹⁶ ōris, m. (desilio), cavalier qui saute d’un cheval sur un autre : Liv. 23, 29 || [fig.] qui passe d’un objet à un autre : amoris Ov. Am. 1, 3, 15, changeant, volage en amour.
Latin > German (Georges)
dēsultor, ōris, m. (desilio), I) der Abspringer, ein Reiter, der in der Rennbahn beim Wettreiten (das dem Wagenrennen voranging) von einem Pferde auf das andere sprang, ohne seinen Lauf zu unterbrechen, der Springer auf Rennpferden, der Kunstreiter, griech. ἄμφιππος, μεταβάτης, (vgl. Hyg. fab. 80 extr. Isid. 18, 39), Varro r. r. 2, 7, 15. Liv. 23, 29, 5 u. 44, 9, 4. Manil. 5, 85. Fest. 334 (b), 28. Arnob. 2, 38. – II) übtr., ein Unbeständiger, amoris, ein Schmetterling in der Liebe, Ov. am. 1, 3, 15: bellorum civilium, Messal. Corv. bei Sen. suas.1. § 8.
Latin > English
desultor desultoris N M :: vaulter/leaper (between horses), circus trick rider; fickle person/lover (L+S)