παμμίαρος
From LSJ
εἰς δὲ θεοὺς ἀσεβείας τε καὶ εὐσεβείας καὶ γονέας καὶ αὐτόχειρος φόνου μείζους ἔτι τοὺς μισθοὺς διηγεῖτο → and he had still greater requitals to tell of piety and impiety towards the gods and parents and of self-slaughter
English (LSJ)
[ῐ], ον,
A all-abominable, Ar.Pax183, Ra.466, LXX 4 Ma. 10.17 (Sup.).
German (Pape)
[Seite 453] ganz unrein, gottlos, Ar. Ran. 466 u. öfter, u. Sp., auch im superl.
Greek (Liddell-Scott)
παμμίᾰρος: -ον, μιαρώτατος, Ἀριστοφ. Εἰρήν. 183, Βάτρ. 466.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
tout à fait scélérat, infâme.
Étymologie: πᾶν, μιαρός.
