canesco
Δεῖ τοὺς μὲν εἶναι δυστυχεῖς, τοὺς δ' εὐτυχεῖς → Aliis necesse est bene sit, aliis sit male → Die einen trifft das Unglück, andere das Glück
Latin > English (Lewis & Short)
cānesco: ĕre,
I v. inch. n. caneo. to grow white, whiten.
I Lit., to become gray or hoary: pabula canescunt (sc. calore), Ov. M. 2, 212; Plin. 31, 10, 46, § 106: canescant aequora remis, Ov. H. 3, 65: canescunt tecta, id. Am. 1, 8, 52; Col. 3, 2, 12: capilli canescunt, Plin. 30, 15, 46, § 134; 7, 2, 2, § 23: in cujus (Minervae) aede ignes numquam canescunt in favillas, Sol. 22, 18.—
II Transf., = senescere, to grow old, Ov. M. 9, 422: eaque (quercus) canescet saeclis innumerabilibus, Cic. Leg. 1, 1, 2.—Trop., of discourse: cum ipsa oratio jam nostra canesceret, was getting feeble, Cic. Brut. 2, 8; cf. Quint. 11, 1, 31; Petr. 2, 8.
Latin > French (Gaffiot 2016)
cānēscō,¹⁴ nŭī, ĕre (caneo), intr., blanchir : Ov. F. 3, 880 ; H. 3, 65 || [de vieillesse] Ov. M. 9, 422 ; Plin. 30, 134 || [fig.] vieillir : (quercus) canescet Cic. Leg. 1, 2, le chêne vieillira ; cumque oratio jam nostra canesceret Cic. Br. 8, et mon éloquence étant déjà grisonnante, prenant déjà de l’âge.
Latin > German (Georges)
cānēsco, nuī, ere (Inchoat. v. caneo), grau-, weißgrau werden, I) eig.: canescunt capilli, Plin.: canescunt aequora, Ov. – II) übtr. = senescere, altern, Ov. met. 9, 422: bildl., cum oratio iam nostra canesceret, gleichs. ergraut war, Cic. Brut. 8: v. Gedichten als Geisteskindern, ac ne carmen (die Poesie) quidem sani coloris enituit, sed omnia quasi eodem cibo pasta non potuerunt usque ad senectutem canescere, konnte nicht ein hohes Greisenalter erreichen, Petr. 2, 8. – / Abl. d. Partiz. canescenti, Mart. Cap. 9. § 999.
