Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

consolor

From LSJ
Revision as of 06:49, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_2)

Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιονὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking

Plutarch, Advice about Keeping Well, section 24

Latin > English (Lewis & Short)

con-sōlor: ātus, 1, v. dep.
I Of personal objects, to console, encourage, animate, cheer, comfort (freq. and class.; most freq. in Cic.).
   (a)    With acc.: istam, quod potes, Fac consolere, Ter. Ad. 3, 5, 2; id. Hec. 3, 1, 13; Ov. M. 1, 578 al.: aliquem de miseriis communibus, Cic. Fam. 6, 4, 2: Telamonem de Aiacis morte, id. Tusc. 3, 29, 71: aliquem in miseriis, id. Cat. 4, 4, 8: in hoc communi malo consoletur se conscientiā optimae mentis, id. Brut. 71, 250: se aliquā re, id. Prov. Cons. 7, 16; id. Rosc. Com. 14, 43: tu velim Piliam meis verbis consolere, in my name, id. Att. 5, 11, 7: se per litteras, id. ib. 12, 14, 3: egomet, qui te consolari cupio, consolandus ipse eum, id. Fam. 5, 18, 1: his me consolor victurum suavius, ac si, etc., * Hor. S. 1, 6, 130: se, quod, etc., Cic. Sull. 10, 29: vosmet ipsos, id. Agr. 2, 28, 77; cf. memet, Cat. 64, 182: me ipse consolor maxime illo solacio, quod, etc., Cic. Lael. 3, 10; cf. id. Sull. 10, 29: neque monere te audeo ... nec confirmare ... consolari vero nullo modo, id. Fam. 4, 8, 1.—
   (b)    Absol.: aut consolando aut consilio aut re juvero, Ter. Heaut. 1, 1, 34: haec igitur officia sunt consolantium, tollere aegritudinem, etc., Cic. Tusc. 3, 31, 75: librum mittere consolandi causa ad captivos, id. ib. 3, 22, 54: dolorem tuum consolando levare, id. Fam. 6, 4, 2; Quint. 11, 3, 64: quo consolante doleres? Ov. M. 1, 360: consolantia verba, id. ib. 15, 491: Caesar ejus dextram prendit, consolatus rogat, etc., encouraging him, Caes. B. G. 1, 20; 5, 4; id. B. C. 3, 98; Liv. 26, 35, 7; Nep. Eum. 11, 2; Varr. R. R. 1, 17, 7; Suet. Aug. 53 al.—
II Of things, to mitigate, alleviate, lighten, relieve, soothe (most freq. in Cic.): ut doloris magnitudinem celeritas, diuturnitatem adlevatio consoletur, Cic. Fin. 1, 12, 40; so, dolorem, id. Fam. 4, 8, 1: consolatur honestas egestatem, id. Quint. 15, 49: incommodum, id. Q. Fr. 2, 4, 6: desiderium tui, id. Fam. 7, 11, 2: doloris magnitudinem brevitate, id. Tusc. 5, 31, 88: brevitatem vitae, id. Mil. 35, 97: dicendi laborem delectatione oratoriā consolor, id. Att. 4, 18, 2 (16, 10): hanc cladem domūs meae, Liv. 45, 41, 12: otium nostrum, Quint. 2, 12, 12: ut crudelitatem fati consolaretur aequalitas, Sen. Cons. Polyb. 1 (20), 3.

Latin > French (Gaffiot 2016)

cōnsōlor,¹⁰ ātus sum, ārī, tr.,
1 rassurer, réconforter, consoler (aliquem, qqn) : Cæs. G. 5, 4, 2 ; de aliqua re Cic. Tusc. 3, 71, touchant qqch. ; in aliqua re Cic. Cat. 4, 8, à propos de, dans qqch.
2 adoucir, soulager [le malheur, la douleur, etc.] : Cic. Vat. 28 ; Fin. 1, 40, etc.