κωλυτέον

English (LSJ)

   A one must hinder, X.Hier.8.9, Gal.10.649, al.    2 κωλῡ-τέος, α, ον, to be hindered or stopped, Hp.Art.58, D.H.10.40.

Greek (Liddell-Scott)

κωλῡτέον: ῥημ. ἐπίθ., δεῖ κωλύειν, Ξεν. Ἱέρων 8, 9. 2) κωλυτέος, α, ον, ὃν δεῖ κωλύειν, Ἱππ. π. Ἄρθρ. 825.

Greek Monotonic

κωλῡτέον: ρημ. επίθ. του κωλύω, αυτό που πρέπει να κρύψει, σε Ξεν.