ἐρεύγομαι
Περὶ τοῦ ἐπέκεινα τοῦ νοῦ κατὰ μὲν νόησιν πολλὰ λέγεται, θεωρεῖται δὲ ἀνοησίᾳ κρείττονι νοήσεως → On the subject of that which is beyond intellect, many statements are made on the basis of intellection, but it may be immediately cognised only by means of a non-intellection superior to intellection
English (LSJ)
(A), also ἐρυγγάνω (q.v.), fut.
A ἐρεύξομαι Hp.Mul.1.41 : aor.1 ἠρευξάμην Procop.Goth.2.4 : aor. 2 ἤρῠγον Arist.Pr.895b22, Nic. Al.111:—belch out, disgorge, c. acc., ἐρευγόμενοι φόνον αἵματος Il.16.162 ; ἰόν Nic.Th. 232 : abs., belch, ἐρεύγετο οἰνοβαρείων Od.9.374, cf. Hp. Morb.2.69, Arist.Pr.895b12. 2 metaph., of volcanoes, ἐρεύγονται πυρὸς παγαί Pi.P.1.21, cf. Procop.Goth.4.35 ; of a river, discharge itself, ἐς τὴν θάλασσαν App.Mith.103, cf. Alc.Supp.11.3 : c. acc. cogn., ἐρεύγονται σκότον..νυκτὸς ποταμοί, of the rivers of hell, Pi.Fr. 130.8 ; κόλπος ἀφρὸν ἐρευγόμενος D.P.539, cf. LXXLe.11.10 ; ἵππος ἐρεύγεται ἄνδρα, as the description of a Centaur, APl.4.115. 3 blurt out (cf. ἐξερυγγάνω), belch forth, utter, ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα LXXPs.18(19).2 ; ἐρεύξομαι κεκρυμμένα Ev.Matt.13.35. (Cf. Lat. ērūgère, Lith. riáugèti 'belch'.)
ἐρεύγομαι (B), aor. 2 Act. ἤρῠγον,
A bellow, roar, ἤρυγεν, ὡς ὅτε ταῦρος ἤρυγεν Il.20.403 ; τόν γ' ἐρυγόντα λίπε..θυμός ib.406 ; ὅσον βαθὺς ἤρυγε λαιμός roared to the full depth of his throat or voice, Theoc.13.58 ; of the sea, ἀμφὶ δέ τ' ἄκραι ἠϊόνες βοόωσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω the headlands echo to the roar of the sea, Il.17.265 ; κῦμα..δεινὸν ἐρευγόμενον Od.5.403 ; ἐρεύγεται ἤπειρόνδε ib.438 (cf. βοάω 1.2):—so in later Gr., λέων ἐρεύξεται LXXHo.11.10,Am.3.8 ; σκύμνος ἐρευγόμενος ib.1 Ma.3.4 ; with v.l. ὠρύομαι, ib.Ez.22.25 ; cf. προσερεύγομαι. (Cf. Lat. rūgio 'roar'.)
German (Pape)
[Seite 1025] (vgl. ructare, ἐρυγγάνω, s. Lob. Phryn. 63), durch Aufstoßen, Rülpsen, Erbrechen von sich geben, ausbrechen, ἐρεύγετο οἰνοβαρείων, der Kyklop erbrach sich vom Wein berauscht, Od. 9, 374; φόνον αἵματος, Blut ausspeien, Il. 16, 162; Hippocr.; ἐρύγῃσι, conj. aor., Nic. Al. 111 (vgl. das Folgde). Vom Meere, ἠϊόνες βοόωσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω, die Ufer erdröhnen, da das Meer ausspei't, sich an ihnen bricht, Il. 17, 265; mit Brausen emporspritzen, κῦμα ποτὶ ξερὸν ήπείροιο δεινὸν ἐρε υγόμενον Od. 5, 403; κύματα ἐρεύγεται ἤπειρονδε 438; ähnl. Pind. τᾶς ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται ἐκ μυχῶν παγαί P. 1, 21, vom Ausbruch des Aetna, vgl. frg. 95. Von Flüssen, sich ergießen, D. Per. u. a. Sp., wie App. Mithrid. 103. – Komisch ἵππος ἐρεύγεται ἄνδρα, vom Kentauren, das Pferd geht vorn, oben, in einen Mann aus, Ep. ad. 276 (Plan. 115).
