ὀρείαυλος
From LSJ
καὶ κεραμεὺς κεραμεῖ κοτέει καὶ τέκτονι τέκτων, καὶ πτωχὸς πτωχῷ φθονέει καὶ ἀοιδὸς ἀοιδῷ → and potter is ill-disposed to potter, and carpenter to carpenter, and the beggar is envious of the beggar, the singer of the singer
English (LSJ)
ὀρείαυλον, (αὐλή) inhabiting the mountains, Opp.C.3.18, H.4.309.
German (Pape)
[Seite 371] in den Bergen hausend, bergbewohnend; θῆρες, Opp. Cyn. 3, 18; auch ξύλοχοι, Hal. 4, 309.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
1 qui habite les montagnes;
2 qui se trouve sur les montagnes.
Étymologie: ὄρος, αὐλή.
Greek (Liddell-Scott)
ὀρείαυλος: -ον, (αὐλὴ) ὁ τὰ ὄρη κατοικῶν, Ὀππ. Κυν. 3. 18· καθόλου, ὁ ἐπὶ τῶν ὀρέων, ὁ αὐτ. ἐν Ἁλ. 4. 309.
Greek Monolingual
ὀρείαυλος και ὀρέσσαυλος, -ον (Α)
αυτός που κατοικεί στα όρη.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. ὀρει- / ὀρεσσ- (βλ. λ. όρος [II]) + -αυλος (< αὐλή), πρβλ]. θύρ-αυλος].
