φηλήτης

Greek (Liddell-Scott)

φηλήτης: -ου, ἢ φηλητής, οῦ, ὁ· (φηλός)· ― ἀπατεών, δόλιος, κλέπτης, φῶτες φηληταὶ Ὕμν. Ὁμ. εἰς Ἑρμ. 67, 446· φηλήτης ἀνὴρ Αἰσχύλ. Χο. 1001· ἀνδρὶ φηλήτῃ Σοφ. Ἀποσπ. 671· Ἑρμῆς φηλητῶν ἄναξ Εὐρ. Ρῆσ. 217· ὃς δὲ γυναικὶ πέποιθε, πέποιθ’ ὅ γε φηλήτῃσι Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 373· ― παρὰ μεταγενεστέροις ὁ τύπος φῑλήτης ἐπεκράτησε (καὶ εἰσήχθη ὑπὸ τῶν Ἀντιγραφέων εἰς τὸ κείμενον τοῦ Ἡσιόδ.), φιλήτης ὁ Ἔρως καλοῖτ’ ἂν Ἀνθ. Π. 5. 309· τῶν φιλητέων... ἄνακτα (ἐξυπακ. Ἑρμῆν) Ἑλλ. Ἐπιγράμμ. 1108· καὶ οὕτως ἡ λέξις φέρεται παρ’ Εὐστ., Φωτ., Χοιροβοσκ. καὶ Ἡσυχ. ― Ἴδε φηλητεύω καὶ Κόντου Γλωσσ. Παρατηρ. σ. 131.

French (Bailly abrégé)

ου;
adj. m.
trompeur, voleur.
Étymologie: φηλός.

Greek Monolingual

ὁ, Α
βλ. φιλήτης.

Greek Monotonic

φηλήτης: -ου, ὁ (φῆλος), απατεώνας, κλέφτης, σε Ησίοδ. κ.λπ.