appetitus

Revision as of 06:35, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_1)

Latin > English (Lewis & Short)

appĕtītus: (adp-), a, um, Part. of appeto.
appĕtītus: (adp-), ūs, m. appeto. *
I An onset, attack, assault: reprimebat barbaricos appetitus, Amm. 30, 5.—Far more freq.,
II Trop.
   A A passionate, eager longing or desire for a thing (in the class. per. perh. only in Cic.): adpetitus voluptatis, Cic. Off. 1, 30, 105: sub te erit appetitus ejus, Vulg. Gen. 4, 7; ib. Ezech. 21, 16.—Hence, without gen.,
   B The power or faculty of desire: duplex est vis animorum atque naturae: una pars in adpetitu posita est, quae est ὁρμή Graece, quae hominem huc atque illuc rapit, altera in ratione, etc., Cic. Off. 1, 28, 101; so id. N. D. 2, 47, 122; id. Div 1, 32.—
   C The passions, appetites: ut adpetitus rationi oboediant, Cic. Off. 1, 29, 102; so id. N. D. 2, 12, 34.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) appĕtītus (adp-), a, um, part. de appeto.
(2) appĕtītŭs¹² (adp-), ūs, m.,
1 penchant naturel, instinct appetitus ou appetitus animi, au sing. ou au pl., grec ὁρμή : [chez les hommes] Cic. Fin. 2, 32 ; 5, 41 ; Off. 1, 101, etc.; Nat. 2, 34 ; [chez les animaux] Fin. 5, 42 ; Nat. 2, 122
2 désir de qqch. [avec gén.] : Cic. Off. 1, 11 ; 1, 105 ; Tusc. 4, 62 ; (animalia) quæ habent suos impetus et rerum appetitus Cic. Off. 2, 11, (les animaux) qui ont leurs instincts et leurs désirs.