sepultura

Latin > English (Lewis & Short)

sĕpultūra: ae, f. id.,
I a burial, interment, funeral obsequies, sepulture (freq. and class.; syn.: exsequiae, funus, humatio): mos sepulturae, Lucr. 6, 1278: mihi quidem antiquissimum sepulturae genus illud fuisse videtur, quo apud Xenophontem Cyrus utitur. Redditur enim terrae corpus, etc., Cic. Leg. 2, 22, 56: mercedem funeris ac sepulturae constituere, id. Verr. 2, 5, 51, § 134: is, quem sepultura adfecerat, id. Div 1, 27, 56: honore sepulturae carere, id. Sen. 20, 75: corpus ad sepulturam dare, id. Phil. 2, 7, 17: locum sepulturae dare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 3; so, locus sepulturae, Tac. A. 2, 73 fin.; for which: locus ad sepulturam, Suet. Tib. 1: caput periculis pro sepulturā objecit, Sen. Cons. ad Helv. 19, 5: sepulturae causā, Dig. 11, 7, 2.—Plur.: ab Euhemero et mortes et sepulturae demonstrantur deorum, Cic. N. D. 1, 42, 119. —
II Esp., the burning of the dead body: corpus antequam cremaretur nudatum in foro, qui locus sepulturae destinabatur, Tac. A. 2, 73: corpora sepulturae reddidit, Just. 9, 4, 4.

Latin > French (Gaffiot 2016)

sĕpultūra,¹¹ æ, f. (sepelio), derniers devoirs, sépulture : Cic. Tusc. 1, 102 ; Leg. 2, 56 ; Verr. 2, 5, 134 ; aliquem sepultura adficere Cic. Div. 1, 56 ; corpus ad sepulturam dare Cic. Phil. 2, 17, ensevelir qqn, le corps de qqn.