ἀκαλαρρείτης

English (LSJ)

ἀκαλαρρείτου, ὁ, (ἀκαλός, ῥέω) soft-flowing, epithet of Ocean, Il.7.422, Od.19.434.

Spanish (DGE)

(ἀκᾰλαρρείτης) -ου
• Morfología: [gen. ἀκαλαρρείταο Il.7.422, Od.19.434]
que discurre suavemente de Océano Il.l.c., Od.l.c., Diph.125.5, del río Saranges, Orph.A.1052.

German (Pape)

[Seite 67] sanft fließend, ἀκαλός u. ῥέω, Hom. zweimal, Iliad. 7, 422 Od. 19, 434 ἠέλιος μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρας (,) ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο (οὐρανὸν εἰσανιών); – Orph. Arg. 1055 ἀκαλαρρείτης τε Σαράγγης.

French (Bailly abrégé)

αο;
adj.
qui coule doucement, silencieusement.
Étymologie: ἀκαλός, ῥέω.

Russian (Dvoretsky)

ἀκᾰλαρρείτης: αο adj. m медленно (спокойно) текущий (Ὠκεανός Hom.).

Greek (Liddell-Scott)

ἀκᾰλαρρείτης: -ου, ὁ, (ἀκαλός, ῥέω) = μαλακῶς, ἡσύχως ῥέων, ἀκύμαντος, ἐπίθ. τοῦ Ὠκεανοῦ, Ἰλ. Η. 422, Ὀδ. Τ. 434: - ἐν Ὀρφ. Ἀργ. 1185, ἀκᾰλάρροος, ον.

English (Autenrieth)

(ἀκαλός): gentlyflowing; epithet of Oceanus, Il. 7.422 and Od. 19.434.

Greek Monolingual

ἀκαλαρρείτης, ο (Α)
αυτός που ρέει ήσυχα, ο ακύμαντος
«ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο» (Όμ. Η 422).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀκαλὸς «ήσυχος, ήρεμος» ή ἀκαλὰ επιρρ. + -ρείτης < -ρεFε-τας < ρέω
πρβλ. και ἀκαλάρροος].

Greek Monotonic

ἀκᾰλαρρείτης: -ου, ὁ (ἀκαλός, ῥέω), αυτός που ρέει ήσυχα, μαλακά, ακύμαντος, λέγεται για τον Ωκεανό, σε Όμηρ.

Frisk Etymological English

Middle Liddell

ἀκαλός, ῥέω]
soft-flowing, of Ocean, Hom.

Frisk Etymology German

ἀκαλαρρείτης: {akalarreítēs}
Forms: nur im Vers ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο (Η 422, τ 434).
Etymology: Für ἀκαλαρρεϝέτης, eine Zusammenbildung von ἀκαλά und ῥέω mittels des Suffixes -της. Im selben Sinn auch ἀκαλάρροος (Orph.). Das als Adverb fungierende Vorderglied kommt nur noch vereinzelt vor (Hes., Sapph.), daneben Glossen wie ἀκαλόν· ἥσυχον, πρᾶον, μαλακόν H.; Adv. ἀκαλῶς Eust. — Gewöhnlich wird ἀκαλά als ein neutraler Plural angesehen (Bechtel Lex., Wackernagel Unt. 87), was jedoch nicht ganz sicher ist, s. die Fälle bei Schwyzer 622: 8. Zum Vergleich melden sich ἀκήν, ἀκέων (Buttmann Lexilogus 1, 11f.), ferner ἦκα (Bechtel Lex. 23). Adjektiva auf -αλο- sind selten: ὁμαλός, ἁπαλός u. a. (Chantraine Formation 245; zu ἀταλός vgl. s. v.).
Page 1,50