πῖσος
Οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἐν ἀνθρώπῳ ὃ φάγεται καὶ ὃ πίεται καὶ ὃ δείξει τῇ ψυχῇ αὐτοῦ ἀγαθὸν ἐν μόχθῳ αὐτοῦ (Ecclesiastes 2:24, LXX version) → What is good in a human is not what he eats and drinks and shows off to his soul as a benefit of his labor
English (LSJ)
εος, τό, old Ep. Noun, only in pl.,
A meadows, πίσεα ποιήεντα Il.20.9, cf. Call.Fr.anon.57, A.R.1.1266.
German (Pape)
[Seite 619] τό, ein feuchter, reichlich bewässerter Ort, wasserreiche Niederung, Aue, Wiese, Marschland mit üppigem Pflanzenwuchs, Il. 20. 9 Od. 6, 124, auch πείσεα falsch geschrieben; es hängt mit πίνω, πιπίσκω, πίσω zusammen.
French (Bailly abrégé)
(τό) :
seul. nom.-acc. pl. πίσεα;
lieux humides, prairies.
Étymologie: πίνω.
English (Autenrieth)
Greek Monotonic
πῖσος: τό (πίνω), μόνο στον πληθ., λιβάδια, σε Όμηρ.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
πῖσος -ους, τό, ep., alleen plur. πίσεα, weiden.
Russian (Dvoretsky)
πῖσος: εος τό (только nom. и acc. pl. πίσεα) луг Hom., HH.
