θεηκόλος

English (LSJ)

ον, = θεοκόλος, priest, Paus. 5.15.10, IG 3.305, 487, Inscr.Olymp. 123; choirboy, Luc. Alex. 41 (pl.).

German (Pape)

[Seite 1191] ὁ, Priester, Paus. 5, 15, 10; als v. l. Luc. Alex. 41.

Greek (Liddell-Scott)

θεηκόλος: -ον, = θεοκόλος, ἱερεύς, Παυσ. 5. 15, 10, Συλλ. Ἐπιγρ. 344, 1738.

Greek Monolingual

θεηκόλος, -ον (Α)
1. ιερέας, θεοκόλος
2. μέλος παιδικής εκκλησιαστικής χορωδίας.
[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. θεηκόλος (ή θεοκόλος) < θεη- (βλ. θεο-) + -κολος αναλογικά προς το βoυ-κόλος, ενώ ο αναμενόμενος τ. είναι θεη-πόλος (ή θεο-πόλος ή θειο-πόλος) < θεη- (βλ. θεο-) + -πολος < πέλω / πέλομαι που ανάγεται σε ΙΕ ρίζα k^wel- «τριγυρνώ, περιφέρομαι» (πρβλ. αι-πόλος, αμφί-πολος)].

Russian (Dvoretsky)

θεηκόλος: ὁ жрец (Luc. - v. l. θεοπρόπος).