ἀπαραχώρητος

English (LSJ)

ον, A not giving ground, staunch, Plb.1.61.3. Adv. -τως, διακεῖσθαι περί τινος Id.5.106.5. 2 refusing to retire, unyielding, τὸ ἀ. τῆς ἐξουσίας D.H.10.19; φιλαρχία ἀ. 10.54, cf. Plu. 2.10a. II Pass., not permitted, Sch.Opp.H.5.416.

German (Pape)

[Seite 280] nicht ausweichend, standhaft, Pol. 1, 61 u. Sp.; ἀπαραχωρήτως διακεῖσθαι περὶ τῶν πρωτείων, Niemand weichen wollen, Pol. 5, 106; unnachgiebig, Plut. ed. lib. 14.

Greek (Liddell-Scott)

ἀπαραχώρητος: -ον, ὁ μὴ παραχωρῶν, ὁ μὴ ὑποχωρῶν, Πολύβ. 2. 61, 3: ― Ἐπίρρ. -τως, διακεῖσθαι περί τινος ὁ αὐτ. 5. 106, 5. ΙΙ. ἀνένδοτος, Διον. Ἁλ. 10. 19, Πλούτ. 2. 10Α.

Spanish (DGE)

-ον
I 1no permitido Sch.Opp.H.5.416.
2 que no cede terreno, que no se retira, firme ἄνδρες Plb.1.61.3, φιλαρχία ἀ. D.H.10.54, ἀπαραχώρητοι ἐν ταῖς ζητήσεσιν Plu.2.10a
•subst. τὸ ἀ. τῆς ἐξουσίας la negativa a retirarse de los cargos D.H.10.19.
II adv. -ως sin ceder διακεῖσθαι Plb.5.106.5, ἀ. ἄμφω ἔχοντες no estando ninguno de los dos dispuesto a ceder Ps.C.C.p.210.

Greek Monolingual

-η, -ο (AM ἀπαραχώρητος, -ον)
νεοελλ.
αυτός που δεν παραχωρήθηκε ή δεν μπορεί να παραχωρηθεί
αρχ.-μσν.
ο ανεπίτρεπτος
αρχ.
1. αυτός που δεν υποχωρεί, ο σταθερός στις αποφάσεις του, ανένδοτος
2. αυτός που αρνείται να αποσυρθεί, να υποχωρήσει.

Russian (Dvoretsky)

ἀπαραχώρητος: не отступающий, неуступчивый, стойкий Polyb., Plut.