ὑπερεμέω
ἡγούμενος τῶν ἡδονῶν ἀλλ' οὐκ ἀγόμενος ὑπ' αὐτῶν → of his pleasures he was the master and not their servant
English (LSJ)
A vomit violently: metaph. of over-full veins, cause suffusion, ὑπερεμήσαντα τὰ φλέβια Hp.Morb.2.17; ἢν ὑπερεμήσωσιν αἱ φλέβες ib.18 (-εμέσ- ib.4): hence ὑπερέμετος, ὁ, over-fullness of the veins, ib.4 (vv.ll. ὑπερεμέειν, ὑπεραίμετον): but forms of ὑπεραιμέω (q.v.) shd. prob. be restored; the corruption has been helped by the words of Hp., τὸ μὲν οὔνομα οὐκ ὀρθὸν τῇ νούσῳ, οὐ γὰρ ἀνυστὸν ὑπεραιμῆσαι (-εμῆσαι codd.) οὐδὲν τῶν φλεβίων κτλ.; ὑπεραιμήσειε stands in Morb.2.4 cod. G.
German (Pape)
[Seite 1194] (s. ἐμέω), sich übermäßig erbrechen, Sp.
Greek (Liddell-Scott)
ὑπερεμέω: ἐμῶ μετὰ σφοδρότητος· μεταφ., ἐπὶ φλεβῶν ἐξωγκωμένων ἐξ αἵματος καὶ διαρρηγνυομένων, ὑπερεμήσαντα τὰ φλέβια τὰ αἵματα τὰ περὶ τὸν ἐγκέφαλον Ἱππ. 467. 23· ἢν ὑπερεμήσωσιν αἱ φλέβες ἐς τὴν κεφαλὴν αὐτόθι 32· ἀλλὰ πρβλ. ὑπεραιμόω.
