ἀποστερέω

English (LSJ)

—Pass., fut.

   A -στερηθήσομαι Lys.12.70, v.l. in D.1.22; also -στερήσομαι E.HF137(lyr.), Th.6.91, D.24.210; ἀποστεροῦμαι And.1.149: pf. ἀπεστέρημαι, etc.:—rob, despoil, defraud one of a thing, c. acc. pers. et gen. rei, χρημάτων ἀ. τινά Hdt.5.92.έ; τὸν πατέρα τῆς τυραννίδος Ar.Av.1605; τῆς ψυχῆς Antipho4.1.6: c. acc. pers. et rei, μή μ' ἀποστερήσῃς ἡδονάν S.El.1276(lyr.), cf. Antipho 3.3.2, X.An.7.6.9, Is.8.43, etc.: abs., commit fraud, Ar.Nu.487; ἀπεστερηκὼς ὑπ' ἀνάγκης being constrained to become a defaulter, Pl.Phdr.241b; συνέστιον ὧν ἔκγονον ἢ ἀδελφὸν ἀπεστέρηκε γίγνεσθαι Id.Lg.868d:—Pass., to be robbed or deprived of, c. gen., Ἑλλάδος ἀπεστερημένος Hdt.3.130; σοῦ τ' ἀπεστερημένη καὶ πατρός S.El.813; ἡδονῶν Ar.Nu.1072; ἁπάντων ἂν ἀπεστερήμην D.21.106: c. acc., ἵππους ἀπεστέρηνται X.Cyr.6.1.12, etc.: abs., εἰ δ' ἀπεστερήμεθα if we have been frustrated, S.Aj. 782.    2 ἀ. ἑαυτόν τινος detach, withdraw oneself from a person or thing, τῶν [ἀγαλμάτων] . . ἀπεστέρησ' ἐμαυτόν Id.OT1381; οὐκ ἀποστερῶν γε τῶν ἐς τὴν πόλιν ἑαυτὸν οὐδενός Antipho 5.78; ἄλλου ἑαυτὸν ἀ. Th.1.40; ἀ. ἑαυτὸν τοῦ φρονεῖν Crobyl.3; ἐκείνους . . ἀ. μὴ ἂν . . ἀποτειχίσαι deprive them of the power of walling off, Th.7.6:—reversely, ἀ. τὸν ἔλεον ἑαυτοῦ Plu.Aem.26, cf.Dem.4.    3 c.acc.pers., defraud, rob, Hdt.7.155, Ar.Pl.373, 1 Ep.Cor.6.7, etc.; θεούς Pl.Lg. 917d.    4 c. acc. rei only, filch away, S.Ph.931; withhold, A.Pr. 777, S.OT323, Ar.Nu.1305; refuse payment of a debt, D.21.44, etc.; refuse to give up, παρακαταθήκην Arist.Rh.1383b21; Ζεὺς ἀποστεροίη γάμον may he avertit, A.Supp.1063(lyr.).    5 τὸ σαφές μ' ἀποστερεῖ certainty fails me, E.Hel.577.    II in Logic, draw a negative conclusion, Arist.APr.44b23. (ἀποστέρω is f.l. in Isoc.12.243.)

German (Pape)

[Seite 327] 1) berauben, a) τινά τινος Aesch. Prom. 683; Soph. O. R. 1381; Thuc. 1, 69; ἄλλων ἡδονῶν ἀποστερεῖ Plat. Prot. 353 e u. öfter; auch Folgde, z. B. τῶν πατρῴων Dem. 29, 3; dah. pass., ἀπεστερημένη τινός Soph. El. 803; vgl. Plat. Conv. 219 d Rep. I, 329 a; auch bloß τινά, ἦρχε αὐτὸς ἀποστερήσας τοὺς παῖδας (sc. ἀρχῆς) Her. 7, 155. – b) τί, rauben, entreißen, Aesch. Suppl. 1048; ἀπεστέρηκας τὸν βίον Soph. Phil. 919 (auch τινός τι 1267, wie Xen. Hell. 4, 1, 20); φάτιν O. R. 323, vorenthaltend, Schol. οὐ λέγων; – τοὺς μισθούς Plat. Gorg. 519 c; übh. entziehen, vorenthalten, Ggstz δοῦναι Charm. 172 c; u. παρέχειν, εὐφροσύνας Xen. Mem. 3, 8, 10; bes. was man zu geben verpflichtet ist, An. 7, 7, 48; Dem. 21, 44, das Geliehene; so auch – c) τινά τι, futur. pass. ἀποστερηθήσομαι Dem. 1, 22; ἀποστερήσομαι 39, 11; ὅσων μέλλεις ἀποστερεῖσθαι Ar. Nub. 1072, kann fut. zu ἀποστέρω sein; Xen. An. 6, 4, 23; Isocr. 4, 142; διδασκάλους μισθούς Dem. 27, 96. 28, 13; ἀποστερούμενοι χρήματα Plat. Theaet. 201 b; ἵππους ἀπεστέρηνται Xen. Cyr. 6, 1, 12. – 2) intr., fehlen, bes. impers., ἀποστερεῖμε, es fehlt mir, Eur. Hel. 583.