πετεινός
κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων → eyes and ears are poor witnesses for men if their souls do not understand the language (Heraclitus Phil.: Fr. B 107; Testimonia: Fragment 16, line 6)
English (LSJ)
ή, όν, also πετηνός (v. fin.), and πτηνός (v. sub voc.), Ep. and poet. πετεηνός (also πετεεινός AP9.337 (Leon.), 363.22 (Mel.)):—
A able to fly, full-fledged, of young birds, πάρος πετεηνὰ γενέσθαι Od.16.218; of birds generally, able to fly, winged, πετηνῶν . . ὑπ' οἰωνῶν A.Th.1025 ; πετηνοῖς γυψί E.Rh.515 ; also π. ἵππος Men.Pk. 342 : abs., πετεηνά winged fowl, αἰετὸς . . τελειότατος πετεηνῶν Il.8.247, al. ; πετεινόν a bird, Thgn.1097 ; τὰ πετεινά (with v.l. πετηνά) Hdt.1.140, 2.123, 3.106, Lycurg.132.—Thom.Mag.p.272 R. rejects the form πετεινός : Πετηνή is the name of an Att.ship in IG22.1611.138.
German (Pape)
[Seite 605] att. statt πετηνός, s. Thom. Mag. u. Pors. Eur. Hec. praet. p. VIII; οἰωνοί, Aesch. Sept. 1011; πετεινοῖς γυψί, Eur. Rhes. 515, aber auch bei Theogn. 1097, wie Her. 2, 123; sp. D. wie Archi. 8 (VI, 179).
