impunitus

Latin > English (Lewis & Short)

impūnītus: (inp-; also impoenī-tus; cf. impune), a, um, adj. 2. in-punitus,
I unpunished, unrestrained, free from danger, safe, secure (class.; cf. inultus): injuriam inultam impunitamque dimittere, Cic. Verr. 2, 5, 58, § 149; cf. id. Div. in Caecil. 16, 53: tibi vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera, id. Cat. 1, 7, 18: si istius haec tanta injuria impunita discesserit, id. Verr. 2, 4, 30, § 68: scelera, id. Off. 2, 8, 28: Cn. Fulvio fugam ex proelio ipsius temeritatem commisso impunitam esse, Liv. 36, 2, 15; 9, 26, 1: furta omnia fuisse licita et impunita (al. impoenita), Gell. 11, 18; Sall. C. 51, 5; Auct. Her. 4, 39, 51; Sen. Contr. 1, 2, 22; Tac. H. 4, 77.— Comp.: qui tu impunitior illa obsonia captas? Hor. S. 2, 7, 105: libidinem Appi Claudii, quo inpunitior sit, Liv. 3, 50, 7.—Adv.: impūnītē, with impunity: alios in facinore gloriari, aliis ne dolere quidem impunite licere, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 3; id. Fin. 2, 18, 59: quo impunitius uxor ejus moecharetur, Fest. s. v. non omnibus, p. 173 a, Müll.