inimicus

Latin > English (Lewis & Short)

ĭnĭmīcus: a, um (
I gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. 2. in-amicus, unfriendly, hostile, inimical.
I Adj.
   A Of persons: quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis, Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.: quam inimico vultu intuitur, Plaut. Capt. 3, 4, 25: inter omnia inimica infestaque, Liv. 22, 39, 13: Clodius inimicus est nobis, Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.: Hannibal nomini Romano, Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4: animorum motus inimicissimi mentis, Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
   B Of inanim. things, hurtful, injurious: raphani dentibus inimici, Plin. 19, 5, 26, § 86: (naves) accipiunt inimicum imbrem, Verg. A. 1, 123: odor nervis, Hor. S. 2, 4, 53: maritare ulmos nisi validas inimicum (est), Plin. 17, 23, 35, § 203.—Comp.: nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus, Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. —Sup.: brassica stomacho inimicissima, Plin. 20, 9, 38, § 96.—
   2    Like hostilis, hostile: nomina, Verg. A. 11, 84: tela, id. ib. 11, 809: insigne, spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944: terra, id. ib. 10, 295: natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem, Liv. 44, 24, 2: in hostili terra, inter omnia inimica infestaque, id. 22, 39, 13.—
II Substt.
   A ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58: quis plenior inimicorum fuit C. Mario, id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.: aliquem insectari tamquam inimicum et hostem, Liv. 39, 28, 13: paternus, hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
   B ĭnĭ-mīca, ae, f.: cujusquam inimica, Cic. Cael. 13, 32.— Sup.: ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem, greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.— Adv., in two forms.
   1    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically: vide quam tecum agam non inimice, Cic. Phil. 2, 14, 34: insectari aliquem, id. N. D. 1, 3, 5.—Comp.: infestius aut inimicius consulere, Liv. 28, 29, 8.— Sup.: inimicissime contendere, Cic. Quint. 21, 66.—
   2    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.