inimicus

Latin > English

inimicus inimica -um, inimicior -or -us, inimicissimus -a -um ADJ :: unfriendly, hostile, harmful
inimicus inimicus inimici N M :: enemy (personal), foe

Latin > English (Lewis & Short)

ĭnĭmīcus: a, um (
I gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. 2. in-amicus, unfriendly, hostile, inimical.
I Adj.
   A Of persons: quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis, Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.: quam inimico vultu intuitur, Plaut. Capt. 3, 4, 25: inter omnia inimica infestaque, Liv. 22, 39, 13: Clodius inimicus est nobis, Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.: Hannibal nomini Romano, Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4: animorum motus inimicissimi mentis, Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
   B Of inanim. things, hurtful, injurious: raphani dentibus inimici, Plin. 19, 5, 26, § 86: (naves) accipiunt inimicum imbrem, Verg. A. 1, 123: odor nervis, Hor. S. 2, 4, 53: maritare ulmos nisi validas inimicum (est), Plin. 17, 23, 35, § 203.—Comp.: nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus, Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. —Sup.: brassica stomacho inimicissima, Plin. 20, 9, 38, § 96.—
   2    Like hostilis, hostile: nomina, Verg. A. 11, 84: tela, id. ib. 11, 809: insigne, spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944: terra, id. ib. 10, 295: natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem, Liv. 44, 24, 2: in hostili terra, inter omnia inimica infestaque, id. 22, 39, 13.—
II Substt.
   A ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58: quis plenior inimicorum fuit C. Mario, id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.: aliquem insectari tamquam inimicum et hostem, Liv. 39, 28, 13: paternus, hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
   B ĭnĭ-mīca, ae, f.: cujusquam inimica, Cic. Cael. 13, 32.— Sup.: ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem, greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.— Adv., in two forms.
   1    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically: vide quam tecum agam non inimice, Cic. Phil. 2, 14, 34: insectari aliquem, id. N. D. 1, 3, 5.—Comp.: infestius aut inimicius consulere, Liv. 28, 29, 8.— Sup.: inimicissime contendere, Cic. Quint. 21, 66.—
   2    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ĭnĭmīcus,⁷ a, um (in, amicus),
1 ennemi [particulier], d’ennemi, hostile, opposé : Cic. Verr. 2, 2, 149 ; Phil. 10, 21 || avec gén. ou dat. : Cic. Tusc. 4, 33 ; Phil. 5, 4 ; Fin. 1, 4
2 [poét.] d’ennemi [de guerre] : Virg. En. 11, 809, etc.
3 [en parl. de choses] contraire, funeste : Virg. En. 1, 123 ; Hor. S. 2, 4, 53 ; Plin. 20, 96
4 subst. m., ennemi : Cic. Verr. 2, 2, 18 ; Prov. 19 ; subst. f., ennemie : Cic. Cæl. 32 || ubi vidit fortissimum virum, inimicissimum suum... Cic. Mil. 25, quand il vit que cet homme si énergique, son plus grand ennemi... || -cior Cic. Or. 194 ; -cissimus Cic. Vat. 10 ; Font. 41. gén. pl. inimicum Pl. As. 280.

Latin > German (Georges)

in-imīcus, a, um (in u. amicus), I) aktiv = feindlich, A) eig. = feindselig, gehässig, ungünstig, abhold, a) adi. (Ggstz. amicus), animus, Cic.: inimicus alci, Cic.: inimicus cenis sumptuosis, Cic.: cum ei omnia inimica fuerint, Cic.: consilia cum patriae tum sibi inimica, Nep.: inimicior eram huic quam ipsi Caesari, Cic.: regem nec inimiciorem ulli populo quam Carthaginiensibus nec amiciorem quam Romano affirmabant, Liv.: nec quicquam inimicius, Cic.: animorum motus inimicissimi, Cic. – v. Lebl., nachteilig, raphani dentibus inimici, Plin.: odor nervis inimicus, Hor.: utrumque ad corpus alendum inimicum, Varro: inimicum est m. Infin., es taugt nicht, Hor. sat. 1, 5, 49. Plin. 17, 203: u. so inimicissimum omnium est m. Infin., Cels. 4, 30 (23). – b) subst., inimīcus, ī, m., der Feind (Ggstz. amicus), plenior inimicorum, Cic.: multo acrius otii et communis salutis inimici, Cic. – inimīca, ae, f., die Feindin, alcis, Cic. – inimicissimi Sthenii, die ärgsten Feinde des St., Cic. – B) poet. übtr. = hostilis, v. kriegführenden Feinden, feindlich, terra inimica, Verg.: tela, Verg. – II) passiv (wie εχθρός) = verfeindet, verhaßt, gener invisus inimici soceri, der verhaßte Schw. eines verhaßten Schw., Tac. ann. 1, 55 zw. (andere gener invisus, inimici soceri, verfeindet die Sch.): m. Dat., dis inimice senex, Hor. sat. 2, 3, 123: virgini Pleuron inimica divae (Dianae), Sen. Troad. 837 (831). – / Genet. Plur. inimicûm, Plaut. asin. 280.

Latin > Chinese

inimicus, a, um. adj. c. s. :: 相恨。相逆。害者。Inimicae oculi vomitiones 嘔吐致害眼。
inimicus, i. m. :: 讎人。寃孼