χαλκοάρας

English (LSJ)

[ᾰρ], α, ὁ,

   A bronze-armed, of men, in gen. pl. -αρᾶν, Pi.I.4(3).63(81); acc. sg. -άραν ib.5(4).41.

French (Bailly abrégé)

α;
adj. m.
à l’armure d’airain.
Étymologie: χαλκός, *ἄρω.

English (Slater)

χαλκοᾰρᾱς (v. Leumann, Hom. Wörter, 66.)
   1 bronze armed αὔξομεν ἔμπυρα χαλκοαρᾶν ὀκτὼ θανόντων (v. Wil., Herakles, 1. 81—2) (I. 4.63) καὶ στράταρχον Αἰθιόπων ἄφοβον Μέμνονα χαλκοάραν (I. 5.41) χα]λκοᾳρ[α (supp. Lobel) P. Oxy. 2445, fr. 32.