Δελφός
ἐὰν ἐκπέσῃ τὸ σιδήριον καὶ αὐτὸς πρόσωπον ἐτάραξεν καὶ δυνάμεις δυναμώσει καὶ περισσεία τοῦ ἀνδρείου σοφία (Ecclesiastes 10:10, LXX version) → If the iron axe fails, and the man has furrowed his brow, he will gather his strength, and the redoubling of his manly vigor will be the wise thing.
French (Bailly abrégé)
οῦ;
1 adj. m. de Delphes, delphien ; οἱ Δελφοί les habitants de Delphes;
2 subst. Delphos, fils de Poséidon.
Étymologie: cf. Δελφοί.
Spanish (DGE)
-όν
delfio, de Delfos Φοίβου Δελφοὶ θέραπες sacerdotes de Apolo en Delfos E.Io 94, ἀνήρ E.Andr.1151, Call.Fr.517, Nonn.D.9.263, Luc.Phal.2.10, cf. And.Myst.132, λαός Call.Ap.98
•prov. Δελφὸς ἀνὴρ στέφανον μὲν ἔχει, δίψει δ' ἀπολωλώς el hombre delfio tiene corona, pero está muerto de sed Diogenian.1.4.26
•epít. de Apolo, Nonn.D.19.323, 40.401
•subst., gener. plu. οἱ Δελφοί ét. de Delfos, Pi.N.7.43, B.3.21, Hdt.1.14, E.Andr.1124, Th.1.112, Ar.V.1446, X.HG 6.4.30, Call.Fr.192.16, Str.9.3.10. < Δελφός Δελφουσία > Δελφός, -οῦ, ὁ
Delfo mit.
1 hijo de Posidón y Melanto, héroe epón. de Delfos, A.Eu.16, Call.Fr.52, Tz.ad Lyc.207.
2 hijo de Apolo y Tía, Phylarch.85, Paus.10.6.3, Sch.A.R.4.1405.
Russian (Dvoretsky)
Δελφός:
I ὁ Дельф (сын Посидона или Аполлона, миф. основатель Дельф) Aesch.
II ὁ (тж. Δ. ἀνήρ) дельфиец, уроженец или житель Дельф Her., Thuc.: Φοίβου Δελφοὶ θέραπες Eur. дельфийские жрецы Феба.
