κεῖται μὲν γαίῃ φθίμενον δέμας, ἡ δὲ δοθεῖσα ψυχή μοι ναίει δώματ' ἐπουράνια → my body lies mouldering in the ground, but the soul entrusted to me dwells in heavenly abodes
ο
τόπος με πολλά δάση.
[ΕΤΥΜΟΛ. < δάσος + τόπος (πρβλ. ανθότοπος, γιδότοπος, ελαιότοπος κ.ά.). Η λ. μαρτυρείται από το 1836 στους Ελληνικούς Κώδικες].