fugito

Latin > English (Lewis & Short)

fŭgĭto: āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. fugio,
I to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).
I Neutr.: ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret, Ter. Eun. 5, 2, 8: Graeci fugitantes, Amm. 15, 9, 5.—
II Act., to flee, avoid, shun (cf. fugio, II.): herum, Plaut. As. 2, 4, 78: amicos senes deditā operā, id. Poen. 3, 1, 5: patrem, Ter. Phorm. 5, 5, 7; cf.: illum amant, me fugitant, id. Ad. 5, 4, 18: quam (puellam) famulae longe, Lucr. 4, 1176: amaracinum fugitat sus et timet omne Unguentum, id. 6, 973: quid illuc est, quod meos te dicam fugitare oculos? Plaut. Capt. 3, 4, 9; cf. id. ib. 13; so, tuum conspectum, Ter. Heaut. 3, 1, 25: fugitant omnes hanc provinciam, Plaut. Capt. 1, 2, 53; 55: qui quaestionem fugitant, bona possident, *Cic. Rosc. Am. 28, 78: fugitant (cornices) iras Palladis, Lucr. 6, 753: necem, Phaedr. 1, 2, 26.—
   (b)    Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: quod aliae meretrices facere fugitant, Ter. Hec. 5, 2, 10: quicumque suos fugitabant visere ad aegros, Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.—Hence, fŭgĭtans, antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: fugitans litium, Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.

Latin > French (Gaffiot 2016)

fŭgĭtō,¹² āvī, ātum, āre (fugio),
1 intr., s’empresser de prendre la fuite : Ter. Eun. 847
2 tr., fuir, éviter : Pl. Pœn. 508 ; Ter. Phorm. 835 ; Cic. Amer. 78 || [avec inf.] éviter de : Ter. Hec. 776 ; Lucr. 1, 658.

Latin > German (Georges)

fugito, āvī, ātum, āre (Intens. v. fugio), I) intr. eifrig-, eilig fliehen, Ter. eun. 847. Amm. 15, 9, 5. – II) tr. jmd. od. etw. fliehen, meiden, alqm, Komik. u. Lact.: hanc provinciam, Plaut.: alcis conspectum, Ter.: quaestionem, Cic. Rosc. Am. 78: lucem, Fronto. – m. folg. Infin., sich scheuen zu usw., Ter. Hec. 776. Lucr. 1, 658 u. 6, 1238.

Latin > Chinese

fugito, as, are. n. act. :: 常逃。趕出。 Fugitans litium 忌訟者。