ploratus

Latin > English

ploratus ploratus N M :: wailing, crying

Latin > English (Lewis & Short)

plōrātus: ūs, m. id.,
I a wailing, weeping, lamenting.
I Lit.: virginalem ploratum edere, Cic. poët. Tusc. 2, 9, 21: ploratum infantis cohibere, Plin. 36, 5, 4, § 29: vox ploratūs, Vulg. Matt. 2, 18.—In plur.: omnia mulierum ploratibus sonant, Liv. 29, 17.—
II Transf., of the weeping or bleeding of a tree, Plin. 12, 25, 54, § 116.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) plōrātus, a, um, part. de ploro.
(2) plōrātŭs,¹³ ūs, m.,
1 cris de douleur, lamentations : sing., [poet.] Cic. Tusc. 2, 21 ; Plin. 36, 29 || pl., Cic. Tusc. 2, 38 ; Att. 5, 16, 2 ; Liv. 29, 17, 16, etc.
2 égouttement [d’un arbre], larmes : Plin. 12, 116.

Latin > German (Georges)

plōrātus, ūs, m. (ploro), I) das klagende Schreien, Heulen, das laute Wehklagen, clamor simul atque ploratus amicorum oritur, Curt.: heu! virginalem me ore ploratum edere, Cic. poet.: ploratu lamentisque et planctibus tota regia personabat, Curt.: tertius (Satyrus) ploratum infantis cohibet, Plin. – Plur., mixti vagitibus aegris ploratus, Lucr.: clamor permixtus mulierum atque puerorum ploratibus, Liv.: lamentis et ploratibus eiulans, Apul.: audivi civitatum gemitus, ploratus, Cic.: quamvis levi ictu ploratus turpissimos edunt, Cic.: dies noctesque omnia passim mulierum puerorumque, qui rapiuntur atque asportantur, ploratibus sonant, Liv. – II) übtr., die Tränen eines Baumes, Plin. 12, 116.