πανάχραντος
From LSJ
ἀκμὴ οὐδὲ ἔχει γενέσεως ὑπόστασιν καθ' ἑαυτήν → the culmination has no power of originating by itself
German (Pape)
[Seite 457] ganz unbefleckt, K. S.
Greek (Liddell-Scott)
πᾰνάχραντος: -ον, ὅλως ἀκηλίδωτος, ἀμόλυντος, ἄμωμος, ἐπὶ τῆς Παρθένου Μαρίας, Θεόδ. Ἀγκ. 1393Β, Μόδεστ. 3288Β, Ἰωάν. Μόσχ. 3052 Α, Ἀναστ. Σιν. 272 Α, κλ.
Greek Monolingual
-η, -ο, θηλ. και -ος (ΑΜ πανάχραντος, -ον)
1. εντελώς ακηλίδωτος, τελείως αμόλυντος, άσπιλος
2. (το θηλ. ως κύριο όν.) η Πανάχραντος
μία από τις συνηθέστερες προσωνυμίες της Θεοτόκου.
[ΕΤΥΜΟΛ. < παν- + ἄχραντος.
