μονότονος: Difference between revisions
From LSJ
(6_15) |
(25) |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''μονότονος''': -ον, ([[τόνος]] ΙΙ. 2) ὁ ἀποτελούμενος ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦ [[αὐτοῦ]] μουσικοῦ τόνου, [[ὁμοιόμορφος]], [[μονότονος]]. - Ἐπίρρ. -νως, Λογγῖν. 34. 2. ΙΙ. μεταφορ., [[ἰσχυρογνώμων]], Γλωσσ.· [[ἐντεῦθεν]], [[μονοτονέω]], ἴδε τὴν λέξιν. | |lstext='''μονότονος''': -ον, ([[τόνος]] ΙΙ. 2) ὁ ἀποτελούμενος ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦ [[αὐτοῦ]] μουσικοῦ τόνου, [[ὁμοιόμορφος]], [[μονότονος]]. - Ἐπίρρ. -νως, Λογγῖν. 34. 2. ΙΙ. μεταφορ., [[ἰσχυρογνώμων]], Γλωσσ.· [[ἐντεῦθεν]], [[μονοτονέω]], ἴδε τὴν λέξιν. | ||
}} | |||
{{grml | |||
|mltxt=-η, -ο (ΑΜ [[μονότονος]], -ον)<br />αυτός που αποτελείται από έναν και τον αυτό μουσικό τόνο, [[ομοιόμορφος]], που έχει διαρκώς έναν και μόνο τόνο, που δεν έχει ηχητική [[ποικιλία]]·|| <b>νεοελλ.</b><br /><b>1.</b> (για ύφος λόγου) <b>μτφ.</b> αυτός που [[είναι]] υπερβολικά [[ομοιόμορφος]], που στερείται [[κάθε]] περιγραφικής [[ποικιλίας]] και πρωτοτυπίας («μονότονο [[μυθιστόρημα]]»)<br /><b>2.</b> <b>μτφ.</b> [[ανιαρός]], [[πληκτικός]] («μονότονη ζωή»)<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> [[επίμονος]], [[αμετάπειστος]], [[ισχυρογνώμων]]<br /><b>2.</b> [[σταθερός]], [[ακλόνητος]]<br /><b>3.</b> <i>([[κατά]] τον <b>Ησύχ.</b>)</i> «[[μόνος]] ὤν, ὑπάρχων, [[μονομάχος]]». <br /><b>επίρρ.</b><i>..</i><br /><i>μονοτόνως</i> και <i>μονότονα</i> (Α μονοτόνως)<br />με μονότονο τρόπο, [[χωρίς]] [[ποικιλία]]<br /><b>νεοελλ.</b><br />ανιαρά, [[πληκτικά]].<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> <i>μον</i>(<i>ο</i>)- <span style="color: red;">+</span> [[τόνος]]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 07:38, 29 September 2017
English (LSJ)
ον, (
A τόνος 11.2) of one tone in music, uniform, monotonous. Adv. -νως Longin.34.2. II metaph., obstinate, Ptol.Tetr.163; steady, Heph.Astr.1.1; expld. by μόνος ὤν, ὑπάρχων, μονομάχος, Hsch.
German (Pape)
[Seite 205] eintönig, von einerlei Ton, übh. einförmig, Gramm. u. Rhett. – Auch adv. μονοτόνως, Longin. 34, 2.
Greek (Liddell-Scott)
μονότονος: -ον, (τόνος ΙΙ. 2) ὁ ἀποτελούμενος ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ μουσικοῦ τόνου, ὁμοιόμορφος, μονότονος. - Ἐπίρρ. -νως, Λογγῖν. 34. 2. ΙΙ. μεταφορ., ἰσχυρογνώμων, Γλωσσ.· ἐντεῦθεν, μονοτονέω, ἴδε τὴν λέξιν.
Greek Monolingual
-η, -ο (ΑΜ μονότονος, -ον)
αυτός που αποτελείται από έναν και τον αυτό μουσικό τόνο, ομοιόμορφος, που έχει διαρκώς έναν και μόνο τόνο, που δεν έχει ηχητική ποικιλία·
