praenomen

Latin > English (Lewis & Short)

prae-nōmen: ĭnis, n.
I Lit., the name which stood before the name of the gens, the first name, prœnomen, usually abbreviated; thus, in M. Tullius Cicero, Marcus is the prænomen, as A. = Aulus, C. = Caius, Cn. = Cnaeus, etc.: Quintilius cum filio, cui Marco praenomen erat, Liv. 30, 18, 5: quod sine praenomine familiariter ad me epistulam misisti, Cic. Fam. 7, 32, 1: Quinte, puta, aut Publi (gaudent praenomine molles Auriculae), Hor. S. 2, 5, 32: praenominibus feminas esse appellatas testimonio sunt Caecilia et Tarracia, quae ambae Gaiae solitae sint appellari, pari modo Lucia et Titia, Fest. p. 224 Müll.: pueris non prius, quam togam virilem sumerent, puellis non antequam nuberent, praenomina imponi moris fuisse, Q. Scaev. ap. Auct. Epit. Nom. Rat., Huschke, Jurisp. ante-Just. p. 16 sq.—
II Transf., in gen., an appellation or title placed before a person's name: praenomen Imperatoris, Suet. Caes. 76; id. Tib. 26; id. Claud. 12.

Latin > French (Gaffiot 2016)

prænōmĕn,¹² ĭnis, n., prénom : Cic. Fam. 7, 32, 1 || titre : prænomen imperatoris Suet. Tib. 26, titre d’empereur.

Latin > German (Georges)

prae-nōmen, inis, n., I) der Vorname, der vor dem Geschlechtsnamen steht (wie M. Tullius Cicero, wo M. = Marcus der Vorname ist, der gewöhnlich abgekürzt wird), Quintilius cum filio, cui Marco praenomen erat, Liv.: sine praenomine ad me epistulam misisti, Cic.: duos eodem tempore fuisse et praenomine et nomine et cognomine Dolabellas, Ascon. in Cic. Scaur. 45. p. 23, 13 K. – II) übh., der Titel, der vor dem Namen steht, Imperatoris, Suet. Caes. 76, 1; Claud. 12, 1.

Latin > Greek

προωνύμιον

Latin > English

praenomen praenominis N N :: first name, personal name; noun which precedes another noun (gram.)

Translations

Catalan: prenom; German: Pränomen; Greek: προωνύμιο; Ancient Greek: προωνύμιον; Spanish: prenombre