τέρμα

English (LSJ)

ατος, τό,

   A end, boundary, chiefly poet.:    I goal round which horses and chariots had to turn at races, περὶ τέρμαθ' ἑλισσέμεν Il.23.309; περὶ τ. βαλούσας, εὖ σχεθέειν περὶ τέρμα, ib.462,466; τέρματα θεῖναι or σημῆναι, ib.333,358; ἔστασεν ἐν τέρμασιν ἀγῶνος Pi.P. 9.114; τ. δωδεκάγναμπτον, i.e. doubled twelve times, Id.O.3.33; δρόμου τέρματα dub. l. in S.El.686; ἐξωτέρω ἀποκάμπτειν τοῦ τ. Arist. Rh.1409b23.    2 mark set to show how far a quoit was thrown, ἔθηκε δὲ τέρματ' Ἀθήνη Od.8.193.    3 metaph., issue, event, A. Ag.781,1177 (both lyr.).    II generally, end, limit, δολιχῆς τ. κελεύθου Id.Pr.286 (anap.), cf. 706, 823; ποῦ τὸ τ. τῆς φυγῆς; Id.Eu. 422: pl., ὁδοῦ τέρματα Thgn.1166; ἐπὶ τέρμασι τοῖσι ἐκείνης (sc. τῆς Εὐρώπης) Hdt.7.54; συνάγουσι τὰ τέρματα (oftwo rivers) they contract their bounds, i.e. draw together and so contract the space between them, Id.4.52: metaph., πλούτου τέρμα a limit to wealth, Thgn. 227.    2 end, in point of time or distance, ἐπὶ τέρμ' ἀφίκετο reached the limit, was at the end, S.Aj.48; Ἑρμῆς σφ' ἄγει . . πρὸς αὐτὸτ. Id.El.1397 (lyr.); βιότουτ. the term or end of life, death, Simon. 85.13; τ. βίου or τοῦ βίου, A.Fr.362, S.OT1530 (troch.), E.Alc.643; γήρως ἐσχάτοις πρὸς τ. Id.Andr.1081; τ. μόχθων, πόνων, ἄθλου, A.Pr.100 (anap.), 186 (lyr.), 259; Σισύφου πέτρος ἀνήνυτος, οὗ τὰ τέρματα αὖθις ἄρχει πόνων Pl.Ax.371e; ἐπὶ τέρματι at last, A.Eu.633: also τέρμα abs., like τέλος, Ps.-Phoc.138.    3 culmination, highest point, goal, τ. ἀέθλων prize, Pi.I.4(3).85(67); κακῶν E.Supp. 369 (lyr.); πρὸς τέρμασιν ὥρας Ar.Av.705; τέρματα νίκης Archestr. Fr.34.10; τ. τέχνης Parrhas. 2; ὑγιείας ἀκόρεστον τ. the bounds of health are insatiable, A.Ag.1002 (lyr.); ἀγχόνης τέρματα Id.Eu.746; θανάτου τ. E.Hipp.140 (lyr.).    4 highest power, supremacy, τ. Κορίνθου ἔχειν to be sovereign of Corinth, Simon.112; θεοὶ . . πάντων τέρμ' ἔχοντες E.Supp.617 (lyr.); σωτηρίας γὰρ τέρμ' ἔχεις ἡμῖν μόνη you are the arbiter . ., Id.Or.1343; τ. τῆς σωτηρίας final pledge . ., S.OC725; δαίμονες οἳ φιλίης τέρματ' . . ἔχετε AP12.170 (Diosc.). (Cf. τέρμων, τέρθρον, Skt. tárati, tiráti 'cross, win through, overcome', Lat. terminus, trans, in-trare.)

German (Pape)

[Seite 1094] ατος, τό, 1) Ende, Gränze, Ziel; – a) das Ziel, um welches beim Wettfahren die Wagen nach links umbiegen mußten; dah. ἑλίσσειν περὶ τέρματα, στρέφειν, βάλλειν od. εὖ σχεθέειν περὶ τέρμα, Il. 23, 309. 323. 333. 462. 466. – b) das Ziel, bis zu welchem die Wettrenner laufen mußten, Il. 23, 332. 358. 757; δωδεκάγναμπτον περὶ τέρμα δρόμου, Pind. O. 3, 33; u. übertr., δρόμου δ' ἔσωσας τῇ φύσει τὰ τέρματα, Soph. El. 678; τί τέρμα τόλμης καὶ θράσους γενήσεται, Eur. Hipp. 140. – c) das Malzeichen, durch welches beim Wettkampfe mit dem Diskos die Stelle bezeichnet wurde, wo ein Diskos niedergefallen war, Od. 8, 193. – 2) das äußerste Ende, z. B. des Laufes eines Flusses, Her. 4, 52; Εὐρώπης, 7, 54; πῆ ποτε μόχθων χρὴ τέρματα τῶνδ' ἐπιτεῖλαι, Aesch. Prom. 100; ὡς ἂν τέρματ' ἐκμάθῃς ὁδοῦ, 708, u. öfter; vgl. πολλῶν ἄκουσον τέρματ' αἰδοίων λόγων, Suppl. 450; jedes Aeußerste oder Höchste, Gipfel, τέρμ' ἀέθλων, Pind. I. 3, 85; τέχνης, der höchste Gipfel, die Vollendung der Kunst; βίου, das Ziel, der Gipfel des Lebens, Alter, Tod, Soph. O. R. 1530; vgl. Xen. Lac. 10, 1 u. Plut. Philop. 18; auch θανάτου τέρμα, Eur. Hipp. 140; auch in sp. Prosa, wie Luc. Tim. 20. – 3) bes. die oberste Gewalt, die letzte, höchste Entscheidung, θεοὶ ἁπάντων τέρμ' ἔχοντες, die Götter, die über Alles die höchste Gewalt od. Entscheidung haben, Eur. Suppl. 615; τέρμα σωτηρίας ἔχειν, die Macht haben Heil zu verleihen, Or. 1343; τέρμα Κορίνθου ἔχειν, die Obergewalt über Korinth haben, Simonds. 85; θεοί, οἳ φιλίης τέρματ' ἐμῆς ἔχετε, Diosc. 5 (XII, 170). – Auch adv. τέρμα, endlich, zuletzt, wie τέλος, Phocylid. 130.