δοξόσοφος

English (LSJ)

ον,

   A wise in one's own conceit, Pl.Phdr.275b; pretending to wisdom, Arist.Rh.1387b32.

German (Pape)

[Seite 658] sich weise dünkend; Plat. Phaedr. 275 b; Arist. rhet. 2, 10 u. Sp. Vgl. δοκησίσοφος.

Greek (Liddell-Scott)

δοξόσοφος: -ον, ὁ οἰόμενος ἑαυτὸν σοφὸν εἶναι, Πλάτ. Φαίδρ. 275Β, Ἀριστ. Ρητ. 2. 10, 3· πρβλ. δοκησίσοφος.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui se croit sage.
Étymologie: δόξα, σοφός.