nefrens
Ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός → Whoever is incapable of associating, or has no need to because of self-sufficiency, is no part of a state; so he is either a beast or a god
Latin > English (Lewis & Short)
nĕfrens: dis, adj. ne-frendo,
I that cannot bite, that has no teeth: nefrendes arietes dixerunt, quod dentibus frendere non possint. Alii dicunt nefrendes infantes esse nondum frendentes, id est frangentes. Livius: Quem ego nefrendem alui lacteam immulgens opem. Sunt qui nefrendes testiculos dici putent, quos Lanuvini appellant nebrundines, Graeci νεφρούς, Praenestini nefrones, Paul. ex Fest. p. 163 Müll.; cf.: coeperunt efferre porcum castratum, quem nefrendum vocabant, id est quasi sine renibus, Fulg. Expos. Serm. Antiq. p. 559, 32: porci amisso nomine lactentis dicuntur nefrendes ab eo, quod nondum fabam frendere possunt, id est frangere, Varr. R. R. 2, 4, 17.
Latin > German (Georges)
nefrēns, frendis (ne u. frendo), der noch nicht beißen kann, noch keine Zähne hat, Liv. Andr. tr. 38: porci nefrendes, Varro r. r. 2, 4, 17.
