praesentio
Χρόνος δ' ἀμαυροῖ πάντα κεἰς λήθην ἄγει → Diesque celat omnia atque oblitterat → Die Zeit verdunkelt alles, gibt's dem Vergessen preis
Latin > English (Lewis & Short)
prae-sentĭo: sensi, sensum, 4 (collat. form praesentisse for praesensisse, Pac. Pan. Theod. 3), v. a.,
I to feel or perceive beforehand, to have a presentiment of, to presage, divine (class.): ni haec praesensisset canes, Plaut. Trin. 1, 2, 135: verum is nescio quo pacto praesensit prius, id. Ps. 1, 4, 15; 1, 5, 11: animo praesentire atque videre, Lucr. 5, 1342: animo providere et praesentire, Caes. B. G. 7, 30: futura, Cic. Div. 2, 48, 100: animus ita praesentit in posterum, ut, etc., id. Rab. Perd. 10, 29: alicujus adventum, Ov. M. 1, 610: amorem, id. ib. 10, 404: dolos, Verg. A. 4, 297: eventus bellorum, Suet. Aug. 96: aliquid, Plin. 2, 79, 81, § 191.—With acc. and inf.: quom ibi me adesse neuter tum praesenserat, Ter. And. 5, 1, 20: cum talem esse deum certā notione animi praesentiamus, Cic. N. D. 2, 17, 45.—Impers. pass.: praesensum est, Liv. 21, 49, 9.
Latin > French (Gaffiot 2016)
præsentĭō,¹² sēnsī, sēnsum, sentīre, tr., pressentir, prévoir, se douter de : Pl. Trin. 172 ; Cic. Div. 2, 100 ; Cæs. G. 7, 30, 2 ; multo ante Plin. Min. Ep. 5, 5, 5, pressentir longtemps à l’avance
