Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

confuto

From LSJ
Revision as of 07:31, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (Gf-D_2)

Ὁπόσον τῷ ποδὶ περρέχει τᾶς γᾶς, τοῦτο χάρις → Every inch of his stature is grace

Theocritus, Idylls, 30.3

Latin > English (Lewis & Short)

con-fūto: āvi, ātum, 1, v. a. futo, v. intens. from foveo,
I to check or repress a boiling liquid, to suppress, restrain, check.
I Prop.: cocus magnum ahenum quando fervit, paulā confutat truā, Titin. ap. Non. p. 87, 13 (Com. Rel. v. 128 Rib.); cf. Varr. ib. p. 87, 11.—Hence (far more freq.),
II Trop.
   A In gen., to repress, diminish, impede, destroy, put to silence: nostras secundas res, Cato ap. Gell. 7, 3, 14: maximos dolores inventorum suorum memoriā et recordatione, Cic. Tusc. 5, 31 88: audaciam, id. Part. Or. 38, 134.—
   B In partic.
   1    To put down by words, to put to silence, confute (so class.): sensus judjcum imperiosis comminationibus, Tiro ap. Gell. 7, 3, 13: ego istos, qui nunc me culpant, confutaverim, Plaut. Truc. 2, 3, 28: iratum senem verbis, Ter. Phorm. 3, 1, 13; cf. dictis, id. Heaut. 5, 1, 76.—
   2    To refute, confute, disprove, answer conclusively: hunc tactum confutabunt nares? Lucr. 4, 488: argumenta Stoicorum, Cic. Div. 1, 5, 8: opinionis levitatem, id. N. D. 2, 17, 45: ut verba magnifica rebus confutaret, Liv. 37, 10, 2: suo sibi argumento confutatus est, Gell. 5, 10, 16.—
   3    In late Lat., to convict, Cod. Th. 11, 8, 1.—With inf.: nocuisse quibusdam, Amm. 26, 3, 1: tot suscepisse labores et pericula, id. 17, 9, 5.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) cōnfūtō,¹³ āvī, ātum, āre, tr.,
1 arrêter le bouillonnement d’un liquide : Titin. 128
2 arrêter, abattre : quod nostras secundas res confutet Cat. d. Gell. 7, 3, 14, chose de nature à arrêter notre prospérité ; maximos dolores recordatione confutat Cic. Tusc. 5, 88, il réduit les plus vives douleurs en faisant appel au souvenir || [en part.] contenir un adversaire, réduire au silence, confondre, réfuter, convaincre : istos qui me culpant, confutaverim Pl. Truc. 349, je saurais confondre ces gens qui me condamnent, cf. Cic. Nat. 1, 5 ; Tac. Ann. 15, 51 ; confutare argumenta Stoïcorum Cic. Div. 1, 8, réfuter les raisonnements des Stoïciens ; confutans index Liv. 8, 18, 8, la dénonciatrice tenant tête, soutenant le contraire || confutatus crimen Cod. Th. 11, 8, 1, convaincu d’un crime, et abst confutatus Amm. 14, 9, 6 || confutatus av. prop. inf. Amm. 17, 9, 5, convaincu de
3 déconcerter, décontenancer : confutare obtutum Apul. M. 11, 3, éblouir les yeux.
(2) cōnfŭtō, āre [arch., fréq. de confuo ], intr., se produire, avoir lieu souvent : Cat. d. P. Fest. 89, 3.