ὀνοματοθέτης
Οὔτ' ἐν φθιμένοις οὔτ' ἐν ζωοῖσιν ἀριθμουμένη, χωρὶς δή τινα τῶνδ' ἔχουσα μοῖραν → Neither among the dead nor the living do I count myself, having a lot apart from these
English (LSJ)
ου, ὁ,
A one who gives a name, namer, v.l. in recc. for νομοθέτης, Pl.Chrm. 175b.
German (Pape)
[Seite 349] ὁ, den Namen beilegend, der Namengeber, der Benennende, Plat. Charm. 175 b, vulg. νομοθέτης, u. Sp., vgl. Lob. Phryn. 668.
Greek (Liddell-Scott)
ὀνομᾰτοθέτης: (οὐχὶ ὀνομαθέτης, Λοβέκ. εἰς Φρύνιχ. 668), ὁ, ὁ τιθέμενος ἢ δίδων ὄνομα, Πλάτ. Χαρμ. 175Β, πρβλ. Stallb. εἰς Πλάτ. Κρατ. 389D· ― τὸ ῥῆμα ὀνοματοθετέω, Εὐστ. 32. 6, κτλ., προτείνεται ὡς διόρθωσις τοῦ νομοθετῆσαι ἐν Ἀριστ. Ἀναλυτ. Ὑστ. 1. 22, 3· ― ὀνομᾰτοθεσία, ἡ, τὸ νὰ δώσῃ τις ὄνομα, ὀνομασία, Εὑστ. 39. 23· ― ὀνομᾰτοθέσια (ἐξυπακ. ἱερά), τά, = ὀνομαστήρια, Γλωσσ.· ― ὀνομᾰτοθετικός, ή, όν, ὁ ἀνήκων ἢ ἁρμόζων εἰς ὀνοματοθεσίαν, Σχόλ. εἰς Ἰλ. Ε. 60.
